Λίγο πριν βγει ο Νοέμβριος και σίγουρα έχεις κανονίσει τις διακοπές σου για τις γιορτές. Αυτό που ψάχνουμε πρώτα πρώτα όλοι για τις διακοπές μας είναι τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια. Γι’ αυτό, λοιπόν, σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τη χειραποσκευή. Αυτή τη μικρή βαλιτσούλα που παραγεμίζουμε και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ξεπερνάω το όριο;! Θα μιλήσουμε για επιτρεπόμενα όρια και κιλά στις πιο γνωστές εταιρίες, αλλά και μικρά τρικ που θα σου διευκολύνουν τη ζωή. Στις περισσότερες εταιρίες τα επιτρεπόμενα όρια για μια χειραποσκευή είναι  56 x 45 x 25cm, όχι όμως σε όλες. Πάμε να δούμε αναλυτικά σε 5 από τις πιο γνωστές εταιρίες που πιθανότατα θα χρησιμοποιήσεις.…

Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω για ταξίδια, χωρίς να γράψω για το πρώτο μου και πιο μεγάλο ταξίδι…τη πόλη των παιδικών μου χρόνων. Τον τόπο που αγαπώ πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Τη Θεσσαλονίκη μου ή όπως την έχουν αποκαλέσει κατά παράδοση τη «νύφη του Θερμαϊκού». Μια πόλη που κουβαλά βαριά ιστορία στις πλάτες της, με τα απομεινάριά της να είναι εμφανή σε κάθε σημείο της. Μια πόλη στην οποία έζησαν πολλοί και διαφορετικοί λαοί. Έντονα στοιχεία της ανατολής, Εβραίων και όλων όσων πέρασαν απ’ αυτή είναι ακόμη κατά κάποιο τρόπο ζωντανά έως σήμερα και είναι αυτά που την κάνουν ίσως ξεχωριστή. Μια πόλη «φοίνικας» , καθώς κάηκε…

«…το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά, πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά… Δώσ’ μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά. Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη… Ω, ω, ω, μόνοι στη γη…» Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όποτε σκέπτομαι τα Χανιά, μου έρχεται συνέχεια αυτό το τραγούδι στο μυαλό. Χανιά μου! Τι να πρωτοπεί κανείς γι αυτό το μέρος. Tα συνδυάζει όλα, μια φορά δεν φτάνει για να το ανακαλύψεις, να το χορτάσεις. Όχι όχι μια φορά δεν είναι αρκετή για τα Χανιά! Να αρχίσω από τις πεντακάθαρες παραλίες; Από τα μέρη που έχει να επισκεφτείς; Από τα μαγαζιά για να διασκεδάσεις ή από…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Χιονάτη, θεία του Χάνσελ και της Γκρέτελ, κουμπάρα της πεντάμορφης και του τέρατος, ξαδέρφη του άρχοντα των δαχτυλιδιών και μοχθηρή αντίπαλος πολλών μαγισσών. Όλες τους ιστορίες γνωστές και πολυαγαπημένες, που διαδραματίστηκαν κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του Μέλανα Δρυμού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι καλλιτέχνες προικισμένοι και αθάνατοι όπως οι αδερφοί Grimm, ο Wagner, η Jane Austen, ο Walt Disney και πολλοί άλλοι, βρήκαν την έμπνευση τους καθισμένοι δίπλα σε ένα ρυάκι του Μαύρου Δάσους. Ξετύλιξαν το κουβάρι του μυστηρίου και του σκότους που πλανάται μέσα στο δάσος και άρχισαν να πλέκουν τις δικές τους ιστορίες πασπαλίζοντάς τες με μία γενναιόδωρη δόση μαγείας…

Στο μακρινό βασίλειο της διπλανής γειτονιάς ζούσε ο Τ., ένας απλός και καθημερινός άνθρωπος που είχε όνειρο να ταξιδεύει. Ωστόσο δεν είχε καταφέρει ποτέ να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ίσως δείλιαζε, ίσως πάλι δεν μπορούσε οικονομικά. Φέτος όμως ήταν η χρονιά του, το πρώτο λιθαράκι είχε μπει και βρισκόταν πιο κοντά από ποτέ στο όνειρο. Κάθε νύχτα που ξάπλωνε για να κοιμηθεί, έμπαινε στο πρώτο μεταφορικό μέσο που τον καλωσόριζε στον κόσμο του ονείρου και ταξίδευε. Μόλις ξυπνούσε ένιωθε ακόμη μεγαλύτερη ανυπομονησία για να οργανώσει το ταξίδι, ένα αίσθημα ανασφάλειας όμως και φόβου τον κρατούσε διστακτικό απέναντι στο επόμενο βήμα. Μια νύχτα, που ξάπλωσε απογοητευμένος, διότι δεν ήξερε από που…

Πλησιάζει η πιο ωραία γιορτή του χρόνου. Λαμπάκια, στολισμοί, λάμψη και ανυπομονησία για τα Χριστούγεννα κατακλύζουν τις ψυχές μας. Σε αυτό το κλίμα οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη κανονίσει τις μικρές μας αποδράσεις με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και ετοιμαζόμαστε για εμπειρίες πρωτόγνωρες. Από την άλλη όμως, δικαίως θα μου πεις, ότι οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και αν είναι με κρύο, ζέστη, αεράκι ή χιονιά πάντοτε προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να ανασάνουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να αντικρίσουμε κάτι νέο. Πάντα όμως το είχα απορία : είναι τα ταξίδια όντως ανάγκη ή επηρεαζόμαστε από τις εξιδανικευμένες εικόνες που βλέπουμε στην οθόνη μας, ενώ απολαμβάνουμε την ζεστασιά του…

Κυριακή πρωί και το τρέξιμο της εβδομάδας με αναγκάζει να ψαχουλέψω τώρα στο συρτάρι με τα έγγραφα και τα προσωπικά αντικείμενα για να τελειώσω εκκρεμμότητες. Τα βλέπω, είναι και τα δύο εκεί, το μπορντό τους χρώμα και οι φθαρμένες τους σελίδες φέρνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Τα έχω συνδέσει με τόσο όμορφες αναμνήσεις που ακόμα κι όταν λήξουν δε θα θέλω να τα αποχωριστώ. Φυσικά αναφέρομαι στα διαβατήριά μας, τους πιο πιστούς συνταξιδιώτες μας, που πιάνουν θέση πρώτοι-πρώτοι στην πιο „ασφαλή“ θήκη των αποσκευών. Τα παίρνω στα χέρια και πάμε στην κουζίνα, βάζω τσάι στην αγαπημένη μου κούπα – αν ήμουν λίγο πιο τρελή θα έβαζα και σ’αυτά λίγο,…