Άραγε, θα βρούμε ποτέ τον «σωστό» άνθρωπο;

Κατά καιρούς και ιδιαίτερα σε περιόδους συναισθηματικής κρίσης, αναδύεται από μέσα μας ο εσωτερικός φιλόσοφος, ο οποίος μας κοιτά κατάματα και δεν μετρά τα λόγια του. Δε λένε ότι ο αυστηρότερος κριτής είναι ο δικός μας ο εαυτός; «Φιλόσοφο» επιλέγω να τον ονομάσω εγώ, διότι οι κουβέντες που ανταλλάσσουμε μαζί του μόνο σε αυτή τη σφαίρα θα μπορούσαν να σταθούν, την πιο διανοητική και περίπλοκη, τη φιλοσοφική.

Τί του έχουμε εκμυστηρευτεί και μας έχει κρίνει ολίγον τί σκληρά; Αμφιλεγόμενο θέμα συζήτησης συνήθως αποτελεί το αν θα βρεθεί ποτέ ο «σωστός», ο «κατάλληλος» και «ιδανικός» άνθρωπος που θα μας συμπληρώσει και θα μας ολοκληρώσει σαν ύπαρξη. Η σύγκρουση που συντελείται κάθε φορά μεταξύ ημών και του «φιλοσόφου» ξεπερνά σε ένταση την προηγούμενη και προετοιμάζει το έδαφος για την επόμενη. Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει και επόμενη, διότι μέχρι πρότινος δεν έχει βρεθεί κανένα κοινό σημείο ή μια τεμνόμενη γραμμή που να συνδέει με κάποιον τρόπο τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις μας.

Στη μια πλευρά της όχθης στεκόμαστε εμείς και όλες αυτές οι φωνές που μας επιβάλλουν τα θέλω τους, δίχως να έχουμε ζητήσει τη γνώμη τους. Όλοι εκείνοι που έχουν επιλύσει τα δικά τους ζητήματα και ενδιαφέρονται να προσφέρουν λύση και στα δικά μας θέματα, γιατί πάνω από όλα είναι ο αλτρουισμός. Οι λεγόμενοι «ξερόλες», «κριτές των πάντων» και «παντογνώστες», οι οποίοι μας συμβουλεύουν στο πώς να χαράξουμε τη δική μας ζωή βαδίζοντας σε ένα τεντωμένο σκοινί που οριακά δεν έχει σπάσει. Φωνές που διαλαλούν παντού ότι είμαστε διαθέσιμοι, κρίνουν το γεγονός αυτό και σχολιάζουν διερωτώμενοι το «πώς» και το «γιατί», «μα κάποιο πρόβλημα θα έχει δε μπορεί», στηριζόμενοι σε απαρχαιωμένα πρότυπα της κοινωνίας. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ουκ ολίγες φορές τις ακούμε αυτές τις φωνές δίνοντας τους υπόσταση και κύρος.

Από την άλλη πλευρά της όχθης, στεκόμαστε εμείς και ο εαυτός μας, ο εαυτός μας και εμείς. Ένα τετ-α-τετ που πολλές φορές μπορεί να αποβεί μοιραίο και άλλες σωτήριο. Αυτός ο «φιλόσοφος» που ναι μεν θα μας κρίνει αυστηρά, θα το κάνει δε με εποικοδομητικό τρόπο. Γιατί ποιος άλλος μας γνωρίζει καλύτερα από τον δικό μας εαυτό; Κανείς!

Η δική μας φωνή, λοιπόν συχνά πυκνά μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα στη ζωή έχουν να κάνουν με το σωστό timing (η συνταγή, φυσικά περιλαμβάνει και μια μικρή στάλα τύχης) ∙ γιατί γνωρίζει ότι αυτά τα πράγματα απαιτούν χρόνο, «χτίσιμο», συνέπεια και προσπάθεια. Η βιασύνη ποτέ δεν ωφέλησε καμία σωστή σχέση είτε αυτή βρίσκεται στα θεμέλια είτε κοντεύει στην ολοκλήρωση. Ο «σωστός» θα μας ξεκλειδώσει, θα μας απελευθερώσει από κάθε είδους ανασφάλεια και κυρίως θα μας κάνει να αγαπήσουμε ακόμα πιο πολύ τον εαυτό μας. Έτσι θα τον αναγνωρίσουμε, όσο incognito και αν μας έρθει.

Αναρωτιέμαι, πόσες φορές έχουμε επιλέξει να βαδίσουμε σε χαραγμένα από άλλους μονοπάτια παρά να επιλέξουμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή που ακούγεται αμυδρά από τα καλά κρυμμένα μας άδυτα;

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα