«Θα έδινα τα πάντα…» Έλενα Αρτζανίδου

Μεγάλωσα λες, για να διαβάζω παραμύθια;

Κι αν ναι, τί πειράζει;

Μήπως τα παραμύθια έχουν ηλικία;

Είναι η πιο αγνή και καθάρια μορφή λογοτεχνίας που απευθύνεται κυρίως σε ενηλίκους, αν με ρωτάς! Γιατί, αν μάθουν οι μεγάλοι πρώτα, να αποκρυπτογραφούν τα παραμύθια, ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος.

Όταν έπιασα στα χέρια μου το «Θα έδινα τα πάντα» της Έλενας Αρτζανίδου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ήμουν σίγουρη πως δεν θα με απογοητεύσει και μάλιστα πως θα με φέρει κοντά στην αγαπημένη μου κυρία Έλενα (θα αναφερθώ εκτενώς σε αυτό σε επόμενο ποστ).

Να με συγκλονίσει όμως, δεν το περίμενα!

Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες, άρχισα να νιώθω μία δυσφορία, το ομολογώ.

Δυσφορία και ντροπή για όλα όσα έχω και θεωρώ δεδομένα. Την υγεία μου, την ελευθερία μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου, το φαγητό μου, την ρουτίνα μου. Απλά πράγματα που κάποια παιδιά θα έδιναν τα πάντα γι’ αυτά.

Κάπου εκεί, άρχισε να ξεπηδάει από μέσα μου η ευγνωμοσύνη και να μου τσούζει τα μάτια. Η λυτρωτική Ευγνωμοσύνη που συνοδεύεται πάντα από την φίλη της την Ευτυχία. Ω, θα έδινα τα πάντα για μια ζωή γεμάτη ευτυχισμένες στιγμές!

Συνεχίζοντας την ανάγνωση, οι ήρωες του βιβλίου -τα παιδιά όλου του κόσμου- θα έδιναν τα πάντα για να μην πάψουν να ονειρεύονται. Θα έδιναν τα πάντα για να νικήσει το καλό. Θα έδιναν τα πάντα…για πάντα.

Αν με ρωτάς τι αποκόμισα από το παραμύθι ως ενήλικας, πέρα από την ευγνωμοσύνη, θα σου πω ότι με βοήθησε να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μου, όλα αυτά για τα οποία θα έδινα τα πάντα. Τί είναι οι στόχοι; Είναι κάτι, για το οποίο την εκάστοτε στιγμή, θα έδινα τα πάντα γι’ αυτό. Οι στόχοι είναι το αλατοπίπερο και η πυξίδα της ζωής. Κι αν δεν δώσεις τα πάντα γι’ αυτούς, θα χαθείς στις φουρτούνες ή θα ξεβραστείς σε κανένα ξερονήσι ζώντας μια ζωή χλιαρή και δυστυχισμένη.

Kάποτε, θα έδινα τα πάντα για να γίνω όλα όσα έγινα.

Σήμερα, θα έδινα τα πάντα για να γίνω όλα όσα ονειρεύομαι.

Θα τα δώσω

και θα γίνω.

Με επιμονή, ελπίδα κι αγάπη

Χρύσα