2 λεπτά θα κάνω μόνο
Σήμερα θα καταπιαστώ με ένα θέμα καυτή πατάτα που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι! Και ίσως σε στενοχωρήσω. Όπως και να έχει, θέλω να σε αφυπνίσω. Γιατί δυστυχώς 2 περιπτώσεις υπάρχουν, ή λες αυτή την ατάκα συχνά ή την ακούς συχνότερα.
Το πρώτο κουδούνι αντήχησε στα σχολεία όλης της χώρας και οι γονείς με τα λατρεμένα μαθητάκια τους ξεχύθηκαν στους δρόμους. Με μια γρήγορη ματιά θα παρατηρήσεις αλλόφρονες γονείς, πεζούς ή με τα αυτοκίνητά τους, να μεταφέρουν τα παιδιά τους στο σχολείο και μετά να αναχωρούν βιαστικά για τη δουλειά τους. Έξω από τα σχολεία το σκηνικό είναι γνώριμο, παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο, διπλοπαρκαρισμένα ή μπροστά από τα πασσαλάκια κλείνουν ολοκληρωτικά την είσοδο. Κάποιοι είναι αρκετά γενναιόδωροι και αφήνουν μια σχισμή για να περάσεις, αφού πρώτα έχεις βγει με το παιδί ή τα παιδιά στο δρόμο. Αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς – ευγενικά ή όχι πίστεψε με δεν έχει καμία απολύτως σημασία- θα τα ακούσεις και από πάνω. Γιατί ως γνωστό, όποιος έχει άδικο περνάει κατευθείαν στην επίθεση. Και τότε ακούς το μεγαλοπρεπέστατο επιχείρημα «2 λεπτά θα κάνω μόνο». ΜΟΝΟ που δε θα κάνεις 2 λεπτά και ΜΟΝΟ που δεν είσαι μόνο εσύ που δε θα κάνεις 2 λεπτά.
Κατανοώ ότι βιάζεσαι και είσαι αγχωμένος, κατανοώ ότι είναι βαρετό να παρκάρεις μακριά και να πας με τα πόδια, κατανοώ ότι μπορεί να έχετε αργήσει και να μη θέλεις να καθυστερήσετε άλλο. Ωστόσο δεν είναι δυνατόν να στερείς την πρόσβαση σε όλους τους άλλους. Μπορεί αφορμή για το παράπονο μου αυτό να αποτέλεσαν τα σχολεία, όμως αυτή η κατάσταση επικρατεί κυριολεκτικά παντού, σε διαβάσεις, σε στάσεις, πάνω στις στροφές. Παντού υπάρχει κάποιος που θα κάνει 2 λεπτά. Και γονείς με καρότσι και παιδιά, ηλικιωμένοι με μπαστούνι ή με Πι, άνθρωποι με αμαξίδιο αναγκάζονται να βγουν στον δρόμο για να μπορέσουν να συνεχίσουν την πορεία τους, αν μπορέσουν και με όποιους κινδύνους ενέχει αυτό για την σωματική τους ακεραιότητα. Λεωφορεία ακινητοποιούνται στις στροφές και σύντομα δημιουργείται ένα πανδαιμόνιο από αυτοκίνητα και επίμονα κορναρίσματα.
Και αν σου φαίνομαι υπερβολική, σκέψου να αποφασίσουν όλοι αυτοί να περπατήσουν αργά και νωχελικά στο δρόμο. Για 2 ολόκληρα λεπτά να περπατούν στη μέση του δρόμου και εσύ να πρέπει υπομονετικά να περιμένεις πίσω τους, γιατί 2 λεπτά θα κάνουν μόνο. Κάθε μέρα, σε κάθε δρόμο. Αν σου φαίνονται λίγα τα 2 λεπτά, σκέψου πόσοι κορνάρουν ανυπόμονα μόλις αλλάζει το φανάρι.
Ας παρκάρεις λοιπόν πιο μακριά και να περπατήσετε. Ας πάτε με τα πόδια στο σχολείο, συνήθως είναι κοντά στο σπίτι και είναι ωραιότατη ευκαιρία να περπατήσετε χεράκι- χεράκι και να μιλήσετε. Είναι μία ευκαιρία να μιλήσεις με το παιδί, να σου εξομολογηθεί κάτι που το αγχώνει, να παρατηρήσεις πώς αντιδρά όταν συναντάτε συμμαθητές. Ακόμα καλύτερα κανονίστε να πηγαίνετε με κάποιον συμμαθητή και θυμηθείτε τα νιάτα μας. Ήταν από τις καλύτερες στιγμές της σχολικής περιόδου. Και αν χρειαστεί να μιλήσεις με τη δασκάλα ή κάποιον άλλο γονιό, δε θα έχεις το αυτοκίνητο να σε περιορίζει. Και αν είναι ένα από εκείνα τα πρωινά που έχουν πάει όλα στραβά και αναγκαστείς να παρκάρεις μη αποδεκτά, φρόντισε τουλάχιστον να αφήσεις χώρο να περνάνε οι υπόλοιποι.
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Ζούμε σε μία κοινωνία με άλλους ανθρώπους που έχουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανάγκες με εμάς. Για την εύρυθμη λειτουργία αυτής της κοινωνίας οφείλουμε πέρα από τους κανόνες να σεβόμαστε κυρίως τον συνάνθρωπό μας, για να μας σεβαστεί κι αυτός με τη σειρά του, και φυσικά για να δώσουμε το σωστό παράδειγμα στις επόμενες γενιές. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς «έλα μωρέ 2 λεπτά θα κάνω», σκέψου το διπλά!
Η σύμβουλός σου
Αλεξάνδρα
