Η δυσκολία του να είσαι ονειροπόλος και να ζεις στην πραγματικότητα

Εάν, εν μέσω φιλοσοφικών συζητήσεων, μου ζητούσε κάποιος να του περιγράψω το πώς βιώνω αυτό το ταξίδι που ονομάζεται ζωή, πιθανότατα θα του απηύθυνα την παραπάνω φράση με την προσθήκη του γνωστού «story of my life». Ονειροπόλα, λοιπόν. Ένας όρος, τον οποίο δεν επέλεξα τυχαία ως ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφω το κάθε μου άρθρο. Όνειρος + πόλος, τα δύο συνθετικά από τα οποία αποτελείται η λέξη, τόσο ακριβή και στοχευμένα που αποδίδουν το νόημά της δίχως κρυφά υπονοούμενα. Ορίζεται ως η τάση του να ονειρεύεται κάποιος κάνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον, τα οποία πολλές φορές αποκλίνουν από την πραγματικότητα και ακουμπούν αμυδρά το αδύνατο. Σαν να υπάρχει ένας πόλος που τραβά τον ανθρώπινο νου προς αυτές τις σκέψεις.

Πολύ συχνά πιάνω τον νου μου να ταξιδεύει και να κάνει σχέδια για πράγματα που δεν είναι στο χέρι μου στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ενώ βρίσκομαι σωματικά στερεωμένη στην πραγματικότητα, το πνεύμα μου επαναστατεί και ίπταται στα ουράνια δίχως περιορισμούς και όρια. Ο ρεαλισμός αντιπροσωπεύει το αντίθετο. Στο all-inclusive πακέτο του περιλαμβάνονται μόνο περιορισμοί και όρια, τα οποία εφόσον τα υπερβεί κάποιος υπάρχουν και οι ανάλογες συνέπειες. Στον κόσμο που επιλέγω εγώ η ίδια να πλοηγηθώ νοητά, κανείς και τίποτα δεν με περιορίζει ∙ εκεί κατέχω τις δικές μου σούπερ δυνάμεις ∙ εκεί θέτω τους δικούς μου κανόνες από την αρχή ∙ εκεί πλάθω έναν κόσμο τόσο ιδανικό που θα μου δώσει την ψυχική ώθηση να τα βγάλω πέρα με τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, η ζωή είναι σκληρή και πάντα θα είναι εκεί να μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν αποκτάται εύκολα και άκοπα.

Πάντα ερμήνευα την ονειροπόλησή μου ως έναν αμυντικό μηχανισμό προς κάθε τι που ενδεχομένως έχει τη δύναμη να με βλάψει. Πολλές φορές, όμως πέφτω και εγώ η ίδια την παγίδα του να συγχέω τα όρια μεταξύ του πραγματικού και της ονειροπόλησης με τη διαφορά εντέλει να γίνεται δυσδιάκριτη. Ποιό το αποτέλεσμα; Μα φυσικά η ψυχολογική κατρακύλα και ο πνευματικός ξεπεσμός από τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί. Πονάει η πτώση από το συννεφάκι που σκαλίστηκε περίτεχνα, ώστε να με κρατά ασφαλή και συναισθηματικά άθικτη. Στο χέρι μου είναι να ξανασηκωθώ, σωστά;

Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι ότι, αν θέσω όρια και στον τρόπο που ονειροπολώ, τότε ποιά η διαφορά με την πραγματικότητα; Ως αυθεντική ονειροπόλα, λοιπόν, αντιμετωπίζω καθημερινά διλήμματα, τα οποία πολλές φορές καταλήγουν σε αδιέξοδο.

Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να παρατηρείς έναν ονειροπόλο που έχει κατορθώσει να δώσει ζωή στον φανταστικό του κόσμο. Εκεί είναι που ο ονειροπόλος, δυσκολεύεται μεν να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα, ωστόσο έρχεται ταυτόχρονα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματική ψυχική ευφορία. Μια ψυχοφθόρα διαδρομή με την αντίστοιχη επιβράβευση για όποιον φτάσει στον προορισμό.

Μια φορά ονειροπόλος, για πάντα ονειροπόλος!

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα