Αφιέρωμα: Ελευθέριος Πετρούνιας – Βασιλική Μιλλούση

Το συγκεκριμένο αφιέρωμα μόνο αντικειμενικό δε θα μπορούσε να είναι, διότι πριν γνωρίσει το ευρύ κοινό το δυναμικό αυτό δίδυμο της παγκόσμιας ενόργανης γυμναστικής, είχαμε την τύχη κάποιες μικρές και φιλόδοξες αθλήτριες να παρακολουθήσουμε το μεγαλείο τους από κοντά.

Γυρνώντας το χρόνο πίσω, λοιπόν, ούσα μία από αυτές τις μικρές και φιλόδοξες αθλήτριες με όνειρα και διακρίσεις, έζησα το ευτύχημα του να προπονούμαι περιστασιακά στον ίδιο χώρο με τις δύο αυτές ηγετικές μορφές του αθλητισμού. Κάθε φορά που η προπόνηση τελούνταν στο Γυμναστήριο της Μίκρας, ήλπιζα να έχουν ανέβει από την Αθήνα ο Λευτέρης με τη Βασιλική για να προπονηθούν στον ίδιο χώρο. Το συνήθιζαν, άλλωστε να έρχονται για προετοιμασία πριν από την έλευση κάποιου αγώνα είτε τοπικού είτε πανελλήνιου. Θυμάμαι, κάθε φορά που τους έβλεπα να εισέρχονται στο γυμναστήριο με κατέκλυζε ένα δέος. Πολλές φορές σταματούσα την προπόνησή μου για να παρακολουθήσω στα κλεφτά ένα μέρος από το πρόγραμμά τους (αλίμονό μου αν με έπαιρνε χαμπάρι ο προπονητής να χαζεύω!). Μα πώς μπορούσα να κάνω διαφορετικά όταν μου δινόταν απλόχερα η ευκαιρία να γίνω «μάρτυρας» υψηλού επιπέδου ενόργανης γυμναστικής.

Μόλις ανέβαιναν ο καθένας στο όργανό του, η προσοχή όλων ήταν στραμμένη πάνω τους. Ο Λευτέρης ως «γητευτής» των κρίκων γοήτευε προπονητές και νεαρούς αθλητές με την τεχνική, το ήθος, την προσήλωση και το σεβασμό που έδειχνε στο δύσκολο αυτό όργανο. Η Βασιλική, από την άλλη, κάθε φορά που ανέβαινε στη δοκό ισορροπίας μας αφόπλιζε με την άνεση, τη συγκέντρωση, την ισορροπία και τη ροή του προγράμματός της που ήταν σαν να πραγματοποιεί τον καθημερινό της περίπατο. Οι κινήσεις της μεθοδευμένες και εκτελεσμένες με χειρουργική ακρίβεια.

Διακριτικοί πάντα, ποτέ δε «φώναζαν» ούτε επέβαλαν την παρουσία τους μέσα στο χώρο και από εκεί καταλαβαίνει κανείς εύκολα το ήθος τους. Το ταλέντο τους ήταν αυτό που ήταν κραυγαλέο και τα επιτεύγματά τους ακόμα πιο τρανταχτά. Ολυμπιακές, παγκόσμιες, πανευρωπαϊκές, πανελλήνιες και τοπικές διακρίσεις με αμέτρητα μετάλλια στο ενεργητικό τους.

Κάθε φορά που έριχνα τις «κλεφτές ματιές», προσπαθούσα να πάρω κάτι από αυτούς τους επαγγελματίες και να το ενσωματώσω στα δικά μου προγράμματα, με τέτοιο τρόπο, ώστε να βελτιώνομαι συνεχώς. Διότι στην ενόργανη τα «κλειδιά» για την επιτυχία είναι η σκληρή δουλειά και η βελτίωση. Η στασιμότητα αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό του αθλήματος. Γι’ αυτό στους τοπικούς αγώνες ήμουν πάντα εκεί ως θεατής στις κερκίδες, έτοιμη να απορροφήσω το καθετί που μπορούσε να με βοηθήσει και στο δικό μου ασκησιολόγιο. Γιατί καλός θα γίνεις όταν διδάσκεσαι από τους καλύτερους.

Το γεγονός ότι αυτά τα δύο παιδιά ήταν οι κορυφαίοι στον τομέα τους αποτελούσε «κοινό μυστικό» στους κύκλους της ενόργανης, μέχρι που ήρθε η στιγμή για το μεγάλο μπαμ και το πανελλήνιο υποκλίθηκε στο ταλέντο τους. Το μεγαλύτερό τους επίτευγμα ήταν ότι παρουσίασαν στον κόσμο αυτό το αρκετά παραγκωνισμένο άθλημα και τους κίνησαν την περιέργεια να έρθουν σε επαφή μαζί του.

Τώρα πέρα από κοινές εμπειρίες στο άθλημα που θυσίασαν τα πάντα (ελεύθερο χρόνο με οικογένεια, φίλους ή σχέσεις, διασκέδαση κτλ) και αγάπησαν όσο κανένα, μοιράζονται και τη ζωή τους, αφού πλέον είναι μαζί έχοντας φέρει και δύο πανέμορφα κορίτσια στον κόσμο.

Αποτέλεσαν και θα αποτελούν παράδειγμα για τα νέα παιδιά που επιθυμούν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και να διακριθούν στον μαραθώνιο δρόμο που ονομάζεται ενόργανη, ένα από τα δυσκολότερα αθλήματα με προκλήσεις σωματικές και ψυχικές που καλούνται να αντιμετωπίσουν όσοι το επιλέξουν. Ένα άθλημα που ενδέχεται να το μισήσει κανείς για όλα αυτά που θα του στερήσει, αλλά ταυτόχρονα θα το αγαπήσει για όλα αυτά που θα του προσφέρει στο μέλλον.

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα