Απ’ το σχολείο στο πανεπιστήμιο και απ’ το πανεπιστήμιο σε καραντίνα

Δώδεκα χρόνια το ίδιο πρόγραμμα. Σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα (καλά, αυτό είναι σχετικό), ύπνος (αυτό κι αν είναι σχετικό) και ξανά η ίδια ρουτίνα. Και εύχεσαι αυτό να τελειώσει σύντομα, γιατί βαρέθηκες και εσύ πια τα ίδια και τα ίδια. Βασίζεσαι στις βόλτες, τις εκδρομές και κάνα γκομενικό για να περάσει ο χρόνος πιο ευχάριστα. Και αυτό, κάποτε τελειώνει. Ξαφνικά είσαι 18 και συνειδητοποιείς ότι μετά το καλοκαίρι δε χρειάζεται να ξαναγυρίσεις στο σχολείο. Και τι θα κάνεις; Πού θα είσαι; Πώς θα είσαι; Με ποιους; Μήπως χάσεις τους φίλους σου από το σχολείο; Αυτοί πού θα είναι; Ποιος θα είμαι, τέλος πάντων, χωρίς τη ρουτίνα μου; Πολλά ερωτήματα, πολύ άγχος, πολύς ενθουσιασμός, πολύς φόβος, πολύ όλα.
Και έρχεται ο τρομακτικός Αύγουστος που θα φέρει τα αποτελέσματα, τουλάχιστον σε όσους έδωσαν αυτές τις ριμάδες τις πανελλήνιες (μεγάλο θέμα που έχουμε υπεραναλύσει όλοι). Βλέπεις τις βάσεις. Περνάς. Χαίρεσαι ή και όχι. Όπως και να ‘χει, πας. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου, πακετάρεις όλα σου τα πράγματα, μαζεύεις όλο σου το θάρρος, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και, κάπως έτσι, μαγικά, κοιτάς τη θέα από το καινούργιο σου σπίτι. Μόλις συνειδητοποιήσεις, ότι αρχίζει ένα τεράστιο, καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου, πας να τσεκάρεις τη σχολή σου και – το βασικότερο – να τσεκάρεις τους άλλους φοιτητές. Χωρίς να το καταλάβεις, είσαι σε μια πλατεία, με άλλους σαράντα φοιτητές που δεν έχεις ιδέα πώς τους λένε, από ποια σχολή είναι και γιατί βρίσκονται εκεί μαζί σου. Και, για να λέμε την αλήθεια, ούτε που σε νοιάζει. Ζεις τη φάση στο σύνολό της και εύχεσαι να περνάς τόσο τέλεια πάντα. Όλοι το έχουμε ζήσει, πάνω – κάτω αυτό, έτσι δεν είναι;
Κι όμως, όχι, δεν είναι έτσι. Και δε μιλάω για τους φοιτητές που πέρασαν σε σχολές τα προηγούμενα χρόνια και δεν ακολούθησαν αυτή τη σειρά των πραγμάτων. Μιλάω για τους φοιτητές που δεν επιτρέπεται να το ζήσουν αυτό. Για αυτή τη γενιά του 2020 που δεν κατάλαβε καμία αλλαγή. Για αυτούς τους φοιτητές που είναι ακόμα στα πατρικά τους και είδαν τα πρόσωπα των συμφοιτητών τους για πρώτη φορά μέσα σε μικρά, άψυχα κουτάκια. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, πώς μπορεί να νιώθουν αυτά τα παιδιά; Τι το διαφορετικό έχει το Πανεπιστήμιο για εκείνα από το σχολείο; Νέους καθηγητές, νέα πρόσωπα, νέα μαθήματα; Καλά και αυτά, δεν λέω. Αλλά η πραγματική αλλαγή ποια είναι; Μέσα τους τι έχει αλλάξει; Να μου πεις, εμείς όταν ήμασταν πρωτοετείς, σάμπως είχαμε καταλάβει τι συνέβαινε μέσα μας;
Είμαι η Βασιλική, είμαι 20 ετών, τριτοετής. Ήμουν πρωτοετής το 2018 και πρόλαβα 2 χρόνια σχολής ελεύθερα. Χωρίς ιούς και καραντίνες. Πολύ φοβάμαι ότι θα τελειώσω τη σχολή πριν προλάβω να ξαναζήσω ως φοιτήτρια. Φοβάμαι ότι θα ορκιστώ μέσω zoom και θα φοράω το παντελόνι της πιτζάμας κάτω από το καλό φόρεμα που θα έχω αγοράσει συγκεκριμένα για αυτή την περίσταση. Για να το ζήσω και εγώ λιγάκι βρε παιδί μου, κοτζάμ πτυχίο θα παίρνω.
Φοβάμαι πολλά πράγματα. Μου λείπουν άλλα τόσα. Μου λείπουν οι φοιτητές στις πλατείες, οι φίλοι μου, οι αίθουσες, ακόμα και οι καθηγητές.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς μια σχολή. Δεν είναι απλώς τέσσερα, πέντε, ή δεκαπέντε (για τους αιώνιους φοιτητές μας) χρόνια. Είναι μια περίοδος τόσο κομβική για τη ζωή μας. Δεν εννοώ την επαγγελματική. Αλλά, την δική μας, την προσωπική, την εσωτερική. Για την ύπαρξή μας. Είναι μια περίοδος ανακάλυψης και αναζήτησης. Ναι, προφανώς, μπορεί να μην πας ποτέ σε μια σχολή και να περάσεις την ίδια φάση και καλύτερη από ένα φοιτητή. Όλα γίνονται. Αλλά, εγώ μιλάω για όσα ξέρω ως Βασιλική. Και αυτό που ξέρω τώρα, είναι πως η φοιτητική ζωή για όλους μας, έχει μπει σε μια παύση και νιώθω λίγο σα να είμαι πίσω στο σχολείο. Ή, μάλλον, σαν να είναι Ιούνης, να έχω δώσει το τελευταίο μάθημα των Πανελληνίων και να έχω μπροστά μου το άγνωστο. Και παρότι με τρομάζει, ανυπομονώ να το ζήσω.
Έγραψα αυτό το κείμενο με μια ανάσα. Δε ξέρω αν υπάρχει ροή σε όσα έγραψα. Δε θα το επεξεργαστώ. Ούτως ή άλλως, είναι όλα τόσο χαοτικά στο μυαλό μου και θα ήταν ανειλικρινές, αν βλέπατε από εμένα ένα τέλεια οργανωμένο κείμενο.
Για τους φοιτητές και μη εκεί έξω, έχω να πω μόνο αυτό.
Όλα όσα ζούμε, μας κάνουν πιο δυνατούς και ας μην το καταλαβαίνουμε στη διαδρομή.

Σας φιλώ,

Vassie