Τί είναι για σένα ο χρόνος;
Το τελευταίο διάστημα περνάω μια από αυτές τις φάσεις που οι 24 ώρες της ημέρας δεν σου φτάνουν για να κάνεις ούτε τα μισά. Και για άτομα σαν εμένα που είμαι τυπική και μπορώ να αρρωστήσω αν αναλάβω κάτι και δεν το βγάλω εις πέρας, μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ότι περνάω δύσκολα. Για μένα η σχέση μου με το χρόνο έχει δύο όψεις. Ή θα τρέχω ανεξέλεγκτα να τα προλάβω όλα έχοντας το χρόνο πίσω μου σαν τον λαγό από την Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων να με κυνηγά και να μου θυμίζει το ρολόι, ή θα περνάω από αυτές τις φάσεις που λόγω συγκυριών θα έχω πολύ χρόνο, ο οποίος ως διαμαγείας πάλι δεν θα μου φτάνει. Και σε εκλιπαρώ, μην μου πεις ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα! Κάπου εδώ, λοιπόν, νομίζω πως κρύβεται το πρόβλημα της υπόθεσης, γιατί κατά έναν περίεργο τρόπο είμαι πολύ πιο παραγωγική σε περιόδους που τρέχω και δε φτάνω. Ίσως, αυτό απλά τυχαίνει, ίσως πάλι συμβαίνει και έχει να κάνει με τα κίνητρα και την ηθική ικανοποίηση όταν τα έχουμε τελικά καταφέρει όλα. Πώς γίνεται, όμως, τις ημέρες που πραγματικά έχω χρόνο να τον αφήνω συχνά γαλαντόμα να περάσει, μέχρι να έρθει για παράδειγμα η Κυριακή βράδυ και με παράπονο να κοιτάξω πίσω στο „χαμένο“ σαββατοκύριακο και να λυπηθώ για όλα όσα θα ήθελα να κάνω και δεν έκανα. Εδώ κατά τη γνώμη μου κρύβεται το μυστικό και η απενεχοποίηση της αλήθειας, διότι η αλήθεια είναι ότι είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ, έχουμε και ανάγκες και όχι μόνο υποχρεώσεις. Ακόμη κι αν όντως υπήρχε η δυνατότητα να επενδύσουμε το χρόνο μας καλύτερα, μπορεί για σένα την εκάστοτε στιγμή να ήταν απαραίτητο να περάσεις ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο στον καναπέ, κάνοντας μαραθώνιο ταινιών με τις κολλητές ή απλά διαβάζοντας το αγαπημένο σου βιβλίο. Αυτά τα λέω σε σένα για να τα ακούσω εγώ βέβαια! Γιατί είμαι το πρώτο θύμα της υπόθεσης και πραγματικά καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για να το αποβάλλω. Εσύ πως το διαχειρίζεσαι όταν τα πράγματα ξεφεύγουν και νιώθεις πως ο χρόνος δε σου φτάνει; Περνάς κι εσύ φάσεις „χαμένου“ Σαββατοκύριακου; Κι αν είμαστε τελικά πολλοί σε αυτόν τον κυκεώνα, απειλούμενοι από έναν δαίμονα κρυμμένο πίσω από ένα κομμάτι γυαλί, μπλεγμένο ανάμεσα σε δείκτες και νούμερα, τί κάνουμε τελικά λάθος; ΄Η μήπως δεν κάνουμε τελικά τίποτα; Αχ και δεν έχω χρόνο να αναπτύξω το θέμα κι άλλο…
Με επιμονή, ελπίδα και αγάπη
Χρύσα
