Το «σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς»

Εύθραυστο όργανο η καρδιά. Από τη μία αποτελεί το σημαντικότερο όργανο του ανθρώπινου σώματος, τον πυρήνα της ζωής και από την άλλη η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης συχνά την καταπονεί. Αυτό δείχνει και το λεγόμενο «σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς» ή αλλιώς σύνδρομο takotsubo, σύμφωνα με το οποίο στρεσογόνες καταστάσεις όπως ο χωρισμός μπορούν να προκαλέσουν στην καρδιά συμπτώματα έντονης δυσφορίας μέχρι και εμφράγματος.

Πολλές φορές εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για την «κακοποίηση» του οργάνου. Στην αέναη προσπάθειά μας να ζήσουμε χωρίς αναστολές και απωθημένα σκοντάφτουμε συνεχώς στο ίδιο σκαλοπάτι, στην ίδια λάθος επιλογή που μας πληγώνει και μας ξαναπληγώνει. Αλλά σαν γλυκό νέκταρ μας μαγνητίζει και την επιλέγουμε κάθε φορά. Μας εξιτάρει η αυτοκαταστροφή, την αποζητούμε. Δε θέλει πολύ για να γίνει το κακό. Η απόγνωση για συντροφιά καπελώνει τη λογική. Η συντροφιά μετατρέπεται σε συμπάθεια ∙ η συμπάθεια σε φιλία · η φιλία σε έρωτα · ο έρωτας σε αγάπη και από κει και έπειτα ξεκινά ένας φαύλος κύκλος. Η αγάπη δεν μας προφυλάσσει από τον χωρισμό. Είναι αλήθεια πως αποτελεί το πιο ισχυρό εργαλείο στην κατοχή του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα και το πιο καταστροφικό. Εκεί που μας ανεβάζει στα ροζ συννεφάκια, δύναται να μας γειώσει στο δευτερόλεπτο.

Έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός. Ωστόσο ο μηχανισμός δεν είναι τέλειος. Η καρδιά μπορεί να ραγίσει, ίσως όχι όπως το εννοούμε όταν ραγίζει ένα γυάλινο αντικείμενο, αλλά η μεταφορά σίγουρα δε βγήκε τυχαία. Το ράγισμα γίνεται αντιληπτό στον χτύπο της. Η θλίψη του χωρισμού σωματοποιείται και αρχίζουμε να βιώνουμε συμπτώματα καρδιακής αρρυθμίας, ταχυπαλμίας και ασφυξίας. Όταν το συναίσθημα γίνεται ένα με το σώμα και δεν αποτελεί απλά μια σκέψη, νιώθουμε πλέον τον αρνητισμό να διαπερνά κάθε κύτταρο του οργανισμού μας και τελικά να το διαλύει. Δίχως έλεος, προειδοποίηση ή σε δόσεις. Μια και έξω μας ρίχνει νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο.

Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή οφείλουμε να παλέψουμε τον αόρατο εχθρό ∙ αυτόν που ύπουλα τρυπώνει στα σωθικά μας και μας αρρωσταίνει όσο περισσότερο κατοικεί μέσα μας που δεν είναι άλλος από τη στενοχώρια. Ας μην της επιτρέψουμε να πάρει τον έλεγχο του σώματός μας. Ας μην της δώσουμε την άδεια να ρυθμίζει τον χτύπο της καρδιάς μας. Ας μην της κάνουμε χώρο για να βολευτεί ακόμη περισσότερο. Αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά συμβούν, τότε οι ζημίες στην καρδιά αναμένονται να είναι μόνιμες και επίπονες.

‘’ Την καρδιά μου αν πονέσεις,
συγχώρεση να μη γυρέψεις.

Μια φορά θα κοιτάξει πίσω,
να σου πει δε θα γυρίσω.

Μην την υποτιμήσεις,
την πόρτα της μη χτυπήσεις. ‘’

Αιώνια ονειροπόλα,
Δήμητρα