Αποκαλόκαιρο
Αποκαλόκαιρο, λοιπόν. Η χρονική στιγμή που αποχαιρετάς τις ξέγνοιαστες αναμνήσεις του καλοκαιριού για να χτίσεις νέες για τη χρονιά που έρχεται. Πόσο εύκολο είναι να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι και να ξανά μπεις στη ρουτίνα σου; Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις τις μεγάλες ημέρες και τις έναστρες νύχτες για να κλειστείς μέσα στο σπίτι ή το καφέ; Δεν ξέρω για σένα, αλλά για εμένα το καλοκαίρι ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου εποχή. Από τότε που ήμουν μικρή, περίμενα το καλοκαίρι για να φύγω από την πόλη, να βρω τη ξεγνοιασιά με τις φίλες μου στην κατασκήνωση ή τα ξαδέρφια μου στο χωριό. Μεγαλώνοντας και πάλι το συναίσθημα της προσμονής για το καλοκαίρι δεν άλλαξε. Μπορεί να υποφέρεις από ζέστη, ειδικά αν βρίσκεσαι μέσα στην πόλη, αλλά για εμένα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ήλιο που καίει το πρόσωπο σου, με την καλοκαιρινή ραστώνη, με το κύμα που σκάει στα πόδια σου και εσύ το ακούς με κλειστά τα μάτια. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το μεζέ που τρως δίπλα στη θάλασσα σε συνδυασμό με το τσίπουρο. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το ηλιοβασίλεμα που βλέπεις να χάνεται μέσα στην θάλασσα.
Καλά εντάξει, ας μην είμαι και απόλυτη. Πρέπει να το δω και λίγο αλλιώς. Κάθε εποχή έχει δημιουργηθεί για να προσφέρει το κάτι διαφορετικό. Εξάλλου αν κυλούσε όλος ο χρόνος το ίδιο ενδεχομένως να βαριόμασταν. Ίσως και αυτή να είναι η ομορφιά στη ζωή μας και στην καθημερινότητα. Η εναλλαγή των εικόνων, των χρωμάτων και των διαθέσεων. Έφτασε, λοιπόν, και φέτος ο καιρός για να δοθεί η σκυτάλη στο φθινόπωρο. Το φθινόπωρο μου έφερνε πάντοτε μια γλυκιά μελαγχολία από τότε που ήμουν μαθήτρια έως και σήμερα. Μια αίσθηση σαν αυτή της Κυριακής, που μελαγχολείς ενδεχομένως που την επομένη θα είναι Δευτέρα και θα πας σχολείο ή δουλειά και δεν πρόλαβες να ξεκουραστείς όσα θα ήθελες, να κοιμηθείς ή να διασκεδάσεις. Νιώθω, λοιπόν, μια γλυκιά μελαγχολία γιατί πρέπει να αφήσω όλη αυτή τη ξεγνοιασιά που περιέγραψα ότι μου προκαλεί το καλοκαίρι. Φαντάζομαι όχι μόνο εμένα αλλά και εσένα. Και αυτό είναι κάτι που πολλές φορές με ζορίζει κάθε τέλος Αυγούστου. Να επιστρέψω στη καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις. Αν κάτι όμως με βοηθάει τις στιγμές αυτές , είναι η επιλογή «της απόδρασης». Και όταν μιλάω για απόδραση, επειδή δεν είναι πάντοτε εφικτή πρακτικά…αναφέρομαι στην ιδιότητα αυτή του μυαλού να μπορεί να δραπετεύει με τις σκέψεις και να επιστρέφει σε εκείνες τις ξεχωριστές στιγμές του καλοκαιριού που έζησε κι αν είχε τη δυνατότητα θα ήθελε να κρατήσουν περισσότερο. Η σκέψη αυτή μου φέρνει πάντοτε μια νοσταλγία και ένα πλατύ χαμόγελο. Και έστω και προσωρινά η διάθεση κατά αυτό τον τρόπο ανανεώνεται. Δοκίμασε το και εσύ και θα δεις πως θα συνεχίσεις ίσως πιο ευδιάθετος. Αυτός να είναι ο στόχος. Ακόμα και τις πιο γκρίζες ημέρες σου, να βρίσκεις πάντοτε τρόπους να κρατάς ζωντανό το καλοκαίρι μέσα σου!
Υ.Σ: Αφιερωμένο σε όλους…
Εκ βαθέων Κική.
