Γιατί τα βλέπουμε όλα μαύρα και όχι κίτρινα, πορτοκαλί, ροζ ή άσπρα;

Τείνουμε, πολλές φορές, ασυναίσθητα να βλέπουμε το ποτήρι μισό άδειο και όχι μισό γεμάτο. Επιλέγουμε να εστιάσουμε στα αρνητικά συμβάντα της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα και εντέλει ολόκληρης της χρονιάς, αφαιρώντας έτσι σταδιακά ένα ένα κομμάτι από την εσωτερική μας λάμψη. Στον υπαρξιακό μας ορίζοντα κυριαρχεί με μεγάλες αξιώσεις το μαύρο, ένα χρώμα σαφώς ισχυρότερο από τα υπόλοιπα και προτιμητέο ακόμα και στην επιλογή της γκαρνταρόμπας μας. Γιατί να μην τα βλέπουμε όλα κίτρινα, πορτοκαλί, ροζ ή άσπρα, έτσι για αλλαγή; Προς ενημέρωση, τα χρώματα που διατίθενται στην παλέτα είναι ανεξάντλητα. Παρόλα αυτά κολλάμε επίμονα σε ένα, αφήνοντας στην άκρη παραμελημένα όλα τα άλλα.

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι προκλήσεις που φέρνει η ζωή στο διάβα μας είναι αμέτρητες και συχνά πιστεύουμε ότι είναι μεγαλύτερες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε. Και όμως η φυσιολογία του ανθρώπου είναι τέτοια, ώστε να αντιμετωπίζει ακόμα και αυτές με κάποιον τρόπο. Ας το ονομάσουμε ψυχικό σθένος, αν όχι θάρρος ή θράσος απέναντι σε καθετί κακό. Όσο και να μας πολεμάει το μαύρο, πάντα θα σηκωνόμαστε στα πόδια μας.

Ωστόσο, έχουμε υιοθετήσει αυτή τη «λογική του μαύρου» που μας τραβάει λίγα βήματα πίσω. Τι διαλαλεί αυτή η λογική; Η ζωή είναι δύσκολη, αφόρητη, εξουθενωτική και η ζυγαριά γέρνει αποκλειστικά και μόνο προς την πλευρά του σκούρου αυτού χρώματος. Δε λαμβάνει υπόψη την άλλη μεριά του νομίσματος, καθώς όπως είναι γνωστό υπάρχουν δύο όψεις στο ίδιο νόμισμα. Με τις δύο αυτές όψεις επιτυγχάνεται η ισορροπία, διαφορετικά θα κυριαρχούσε το απόλυτο χάος. Το μαύρο υπάρχει μόνο για να υπενθυμίσει την ύπαρξη των φωτεινών αποχρώσεων της παλέτας της ζωής.

Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις χρησιμοποιούμε ως αμυντικό εργαλείο τη λογική αυτή. Όπως ο οργανισμός μας ενεργοποιεί τις άμυνές του αυξάνοντας τη θερμοκρασία του σώματος (πυρετός) μόλις αντιληφθεί πιθανό εισβολέα (ιό), έτσι και το υποσυνείδητο μόλις εντοπίσει απειλή καθιστά σαν αμυντικό μηχανισμό τη συγκεκριμένη πρακτική. Τι αντιλαμβάνεται ως απειλή το υποσυνείδητο; Την πιθανότητα απογοήτευσης. Ποιος είναι ο σκοπός του; Ο περιορισμός των πιθανοτήτων. Απογοητευόμαστε σε μικρότερη ένταση όταν έχουμε ήδη εξοικειωθεί με την ιδέα αυτή. Όταν θέτουμε υψηλές προσδοκίες για το οτιδήποτε ή όταν έχουμε προδικάσει μια επιτυχία, η οποία αργότερα θα μας γυρίσει μπούμερανγκ, κινδυνεύουμε να πληγούμε ανεπανόρθωτα με σχεδόν μηδενική πιθανότητα ψυχικής επούλωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και ένα μέσο αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης. Βεβαίως, ορισμένες φορές η ενεργοποίησή του κρίνεται απαραίτητη, αλλά ας αναρωτηθούμε τι ακριβώς πετυχαίνουμε όταν πορευόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Πόσο υγιές είναι το να βάζουμε πρώτα στο νου μας το κακό; Μήπως αυτό, τελικά μας επιβαρύνει παρά μας ανακουφίζει; Τροφή για σκέψη…

‘’     Η ψυχή μου μαύρη και μοναχή.

Τη διέξοδο διακαώς αναζητεί.

Μια κλεφτή ματιά έξω από το κελί.

Το ουράνιο τόξο αργεί να φανεί;

Αδημονώ να βγω απ΄ τη φυλακή.

Άραγε, υπάρχει κάτι πέρα από κει;

Μένει να τολμήσω την επιστροφή,

στην παλιά, καλή, γλυκιά, ζωή.              ΄΄

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα