Τι έμαθα πραγματικά στο πανεπιστήμιο

Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν. Σχολικές τσάντες γεμίζουν και αδειάζουν, κουδούνια χτυπούν, φίλοι γελούν. Εκδρομές, διαγωνίσματα και πολλά άλλα που πλέκουν μια παιδική και εφηβική ηλικία, η οποία είναι χτισμένη για να υποδεχτεί ένα και μόνο γεγονός. Την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Ένα καλά μελετημένο έγκλημα που στόχο έχει να καταστρέψει τα 18^α γενέθλιά σου, τα οποία λογικά θα σε βρουν να προετοιμάζεσαι ολημερίς κι ολονυχτίς για τις Πανελλαδικές. Κι έρχεται η μαγική στιγμή, που ο μαθητής αλλάζει ιδιότητα και τίτλο και λέγεται πια φοιτητής. Κι εκεί νομίζεις πως αρχίζει το καλό της ζωής, το χαλαρό και το εύκολο. Ό,τι ήταν να μάθεις το έμαθες, εξάλλου, τόσο διάβασες. Έλα, όμως, που τώρα έρχεται το πραγματικά καλό, το δύσκολο και το απαιτητικό.

Στα χρόνια του πανεπιστημίου, τουλάχιστον εγώ, έμαθα τα πιο χρήσιμα μυστικά, όχι για την επιστήμη μου, μα για την ίδια τη ζωή. Γιατί αν νομίζεις πως το πανεπιστήμιο θα σε κάνει άρτιο επαγγελματία που θα βγει με σιγουριά και γνώσεις για να δαμάσει τον κλάδο του, πράττεις μέγα λάθος. Το πανεπιστήμιο θα σου δώσει τις βάσεις και τα θεμέλια για ερεθίσματα που ήδη είχες ή και όχι, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι λόγω συγκεκριμένων συγκυριών βρέθηκες σε αυτή τη σχολή. Το αν θα εμβαθύνεις στις γνώσεις σου εξαρτάται από σένα και μόνο, από το πόσο σου αρέσει η εκάστοτε επιστήμη και από το πόσο έχεις το κουράγιο και το ενδιαφέρον να εμφυσήσεις σε αυτή. Συνεπώς, το πρώτο που έμαθα, είναι ότι το πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να σου μάθει όσα νομίζεις εσύ.

Το δεύτερο πράγμα που έμαθα στο πανεπιστήμιο, ειδικά τα τελευταία χρόνια του προπτυχιακού και κατά τη διάρκεια όλου του μεταπτυχιακού μου, είναι ότι το πανεπιστήμιο είναι η προσομοίωση της σκληρής πραγματικότητας ενός άπληστου και ανταγωνιστικού κόσμου. Οι τελευταίες σταγόνες αθωότητας που μας διακατείχαν στα σχολικά μας χρόνια γίνονται παρανάλωμα της δόξας του καλύτερου φοιτητή. Κι αυτή η δόξα, ούσα γλυκιά, έχει πολλές εκφάνσεις που είναι δύσκολο να τους αντισταθείς. Γιατί το προφίλ του καλύτερου φοιτητή συμπληρώνουν τα παράσιμα „Ο άριστος φοιτητής“, „Ο δραστήριος φοιτητής“, „Ο απουσιολόγος φοιτητής“ και „Ο -αδυναμία των καθηγητών- φοιτητής“. Συνεπώς, έπαθα κι έμαθα, πως το πανεπιστήμιο πρόκειται για μία μακέτα αναπαράστασης της διαφθοράς, της ανηθικότητας και των ευνοούμενων σχέσεων. Το ερώτημα, όμως, είναι ένα: Αξίζει να επιτρέψεις σε αυτές τις φλόγες να σε κάψουν ή μήπως, όχι; Εξάλλου, για σκέψου, το κομμάτι χαρτί που γράφει Πτυχίον, υπάρχει για όλους.

Τέλος, ξέρεις τί έμαθα; Πως αν τύχει και συναντήσεις στο πανεπιστήμιο ανθρώπους που αξίζουν, να τους κρατήσεις στη ζωή σου για πάντα. Σε μία κοινωνία που έχει εντελώς διαβρωθεί, αυτοί αποτελούν τους τελευταίους κόκκους χρυσού σε μια ακτή γεμάτη λάσπη και βρωμιά. Και πώς θα καταλάβεις ότι αξίζουν; Θα είναι αυτοί που θα σε αποδεχτούν όπως είσαι. Αυτοί, που η φιλία τους δε θα αποσκοπεί σε καλές εργασίες,  και επιτυχημένες εξεταστικές. Αυτοί, που δε θα σε κρίνουν εάν δεν είσαι party animal, ούτε αν η μέρα σε βρίσκει στους δρόμους για δουλειά κι όχι στο κυλικείο της σχολής για καφέδες και κουτσομπολιά.

Αν καταφέρεις και μάθεις αυτά τα τρία μυστικά από το πανεπιστήμιο, πέτυχες το στόχο των σπουδών σου. Οι γνώσεις και η εμπειρία θέλουν χρόνο και υπομονή, που τα τέσσερα χρόνια του πανεπιστημίου αδυνατούν να χωρέσουν.

Με υπομονή, ελπίδα και αγάπη

Χρύσα

Υ.Γ. Στα φιλαράκια που έκανα στα χρόνια του πανεπιστημίου.

Στα φιλαράκια που ήρθαν για να μείνουν.