Μινιμαλισμός
Μινιμαλισμός είναι μία έννοια, ένας τρόπος ζωής, που, τουλάχιστον εμένα φτάνει συνέχεια στ’αφτιά μου τον τελευταίο καιρό. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ψάχνοντας την πραγματική ευτυχία και πληρότητα, καταλήγουν στον μινιμαλισμό ως μοναδική σωτηρία μέσα σ’έναν κόσμο πνιγμένο στην πληθώρα αγαθών. Ως μινιμαλισμός ορίζεται ο μίνιμαλ τρόπος ζωής, με τα λιγότερα δυνατά αγαθά, δηλαδή, για να επιτευχθεί η επιβίωση, χωρίς να χάνεται, όμως κάτι από την ποιότητα μίας καλής ζωής. Ίσως έχεις ακούσει για την δοκιμασία των 180 αντικειμένων ή των 140 ή ακόμη και των 100. Είναι δηλαδή ο στόχος των ανθρώπων που ασπάζονται τον μινιμαλισμό να επιβιώσουν με συγκεκριμένο αριθμό αντικειμένων, τα οποία εκπληρώνουν τις ανάγκες επιβίωσης. Το καθένα από τα συγκεκριμένα αντικείμενα πρεσβεύει έναν σκοπό και έχει μια πρακτική λειτουργία. Για παράδειγμα, εάν ζείς μόνος σου έχεις μία καρέκλα γιατί μία σου χρειάζεται για να καθίσεις. Συνεπώς, έχεις συγκεκριμένο και μελετημένο αριθμό εσωρούχων, ρούχων, παπουτσιών, επίπλων, συσκευών και οτιδήποτε άλλο ανήκει στα αντικείμενα που βρίσκονται στο σπίτι σου. Τα διακοσμητικά και τα περιττά αποκτήματα είναι έννοιες άγνωστες για το λεξιλόγιο ενός μινιμαλιστή. Φαντάσου, λοιπόν, μια μετακόμιση στην οποία όλα τα προσωπικά σου υπάρχοντα θα χωρέσουν σε μία βαλίτσα. Α! Και να σημειωθεί ότι μέσα στα συγκεκριμένα αντικείμενα της δοκιμασίας έχει καταμετρηθεί και η ίδια η βαλίτσα. Φυσικά, βέβαια, δε σημαίνει ότι μπορείς να ακολουθήσεις μία μινιμαλιστική ζωή μόνο εάν έχεις περιορισμένο αριθμό αντικειμένων. Είναι η ιδέα ενός λιτού βίου στον οποίο το κάθε απόκτημα είναι καλά μελετημένο κι εκτελεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Το τι είναι σημαντικό για τον καθένα, βεβαίως, ποικίλει.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί μια ψευδαίσθηση για το πως πρέπει να είναι η ζωή μας. Αγοράζουμε ένα κινητό τηλέφωνο παύουμε, όμως, να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό, ακόμη κι αν αυτό εκπληρώνει ακόμη τις λειτουργίες του μόνο επειδή το βαρεθήκαμε ή επειδή κυκλοφόρησε το επόμενο μοντέλο. Ψάχνουμε δηλαδή την ευτυχία εξαγοράζοντάς την κι ακόμη και κατά την διάρκεια της ίδιας της αγοραπωλησίας δεν είμαστε ικανοποιημένοι κι ευχαριστημένοι. Σ’έναν κόσμο, βέβαια, όπου η διαρκής διαφήμιση σε βομβαρδίζει καθημερινά με δεκάδες ψευδαισθήσεις και παρατραβηγμένα ιδανικά, είναι εν μέρει λογικό να έχεις χάσει κι εσύ κάπου το μέτρο, όπως κι εγώ κι όλοι μας, όσον αφορά το τι πραγματικά ορίζει μία τέλεια ζωή. Σ’έναν κόσμο γεμάτο παραδείγματα μιας „τέλειας“ ζωής, γεμάτη πολυτέλεια και πλούτο, είναι λογικό να βάζεις ως στόχο να φτάσεις μια μέρα κι εσύ εκεί. Κι όταν βάζεις ως στόχο να διάγεις τη συγκεκριμένη „τέλεια“ ζωή , σίγουρα αυξάνεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα το βαθμό δυσαρεσκείας σου, εφόσον με μαθηματική ακρίβεια είναι σχεδόν αδύνατο να ανήκεις στο τμήμα του πληθυσμού που ζει έτσι. Κατά συνέπεια, καταδικάζεις τον εαυτό σου να ζει στη δυστυχία που εσύ του επέβαλες.
Κι ας μιλήσουμε για μόδα τώρα. Κι αυτά θα τα πω εγώ που γράφω και άρθρα μόδας. Τί είναι τελικά η μόδα; Μία τακτική μάρκετινκ με στόχο τη μόλυνση του εγκεφάλου με το ανικανοποίητο; Ή μήπως μία ιδέα που θέλει τους καταναλωτές να αγοράζουν όσο πιο συχνά, όσο πιο πολλά προιόντα κατασκευασμένα σε εργοστάσια κάτεργα τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψη όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ούτε και την περιβαλλοντική επιβάρυνση; Ίσως το έχεις παρατηρήσει να συμβαίνει και σε σένα αυτό. Αγοράζεις σήμερα κάτι για το οποίο μόχθησες πολύ και πριν προλάβεις να το χαρείς η μόδα έχει καταφέρει να το πετάξει από τις τάσεις και να σπείρει μέσα σου τη δυσαρέσκεια και το ανικανοποίητο, με αποτέλεσμα να είναι θέμα χρόνου πια, πότε εσύ θα αγοράσεις το επόμενο παρόμοιο προιόν. Λέμε ότι έχουμε ανάγκη τα νέα αγαθά επειδή η κοινωνία μας έχει πει ότι τα έχουμε ανάγκη. Τείνουμε να λατρεύουμε την ματαιοδοξία και την κατανάλωση και αμελούμε τα ιδανικά βασισμένα σε αξίες.
Ψάχνοντας να βρω ένα τέλος σ’ένα θέμα που τέλος δεν έχει θα απαντήσω στην ερώτηση που δικαίως τριβελίζει το μυαλό σου. Για ποιό λόγο τα γράφω σήμερα αυτά; Σίγουρα, πάντως, όχι για να σου διδάξω τον δικό μου σώφρονα τρόπο ζώης, αφού σου επιβεβαιώνω πως κι εγώ είμαι το θύμα της καταναλωτικής πλεκτάνης. Κι επειδή βρίσκομαι από την πλευρά του θύματος, καταννοώ το πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις ζωή και τρόπο σκέψεις τόσο δραστικά. Ίσως, όμως, καταφέρω να σε κάνω να αναρωτηθείς τι πραγματικά χρειάζεσαι στη ζωή σου για να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις το μονοπάτι του καλύτερου, του πιο νέου, του μεγαλύτερου, του ακριβότερου, η επιλογή είναι δική σου. Ωστόσο, εάν θέλεις να ενημερωθείς για την μινιμαλιστική Ιδέα σου προτείνω το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Netflix „Μινιμαλισμός: Ένα ντοκιμαντέρ για τα Σημαντικά Πράγματα“, όπως επίσης και τις TED ομιλίες „A rich life with less stuff / The Minimalists“, „The less you own, the more you have / Angela Horn“ και „The ten item wardrobe / Jennifer L. Scott“.
Και μη ξεχνάς Less is More!
Με υπομονή, ελπίδα και αγάπη
Χρύσα
