Μια τυπική φοιτητική μέρα στον ΟΑΣΘ του 2019

Ουκ ολίγες φορές βρήκα τον εαυτό μου να αναζητά μανιωδώς κάποιο θέμα, το οποίο θα ερεθίσει τον εγκέφαλό μου με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποδοθεί γραπτώς το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα. Το «κυνήγι» της έμπνευσης τις περισσότερες φορές αποτελεί ένα δύσκολο έργο. Άλλες, όμως όχι και τόσο δύσκολο, ιδιαίτερα όταν η πηγή της έμπνευσης σου «χτυπά» την πόρτα καθημερινά, σε προκαλεί να τη σχολιάσεις και να ασχοληθείς μαζί της, ειδικά όταν γνωρίζεις ότι μια μερίδα του έθνους θα ταυτιστεί στο έπακρο. Αγαπημένε μου Οργανισμέ Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης,αφιερωμένα από καρδιάς τα παρακάτω λόγια που θα ξεστομίσω.

Αν ρωτήσεις ένα άτομο, το οποίο σπανίως χρησιμοποιεί τον εκπληκτικά εξοπλισμένο στόλο του ΟΑΣΘ, θα σου δώσει μια ουδέτερη και διπλωματική απάντηση σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια και δη το τελευταίο διάστημα στην όμορφη πόλη μας. Θα εθελοτυφλήσει μπροστά στο αβαθές χάος που βρίσκεται μπροστά του. Σε προκαλώ, όμως να ρωτήσεις τον φοιτητή. Ο φοιτητής γνωρίζει. Ο φοιτητής καταλαβαίνει. Ο φοιτητής βιώνει, αγκομαχεί, ματώνει σε αυτόν τον ατέρμονο αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό και επιβράβευση. Η φωνή του φοιτητή μπορεί να γίνει ένα με τη δική μου φωνή περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο όντας και η ίδια
πρώην φοιτήτρια.

Στη Θεσσαλονίκη του 2019, λοιπόν, η μετακίνηση με λεωφορείο ενδέχεται να είναι από τις πιο τραυματικές εμπειρίες που θα αντιμετωπίσεις. Από τη στιγμή που έχεις πάρει την απόφαση να χρησιμοποιήσεις λεωφορείο του ΟΑΣΘ δεν υπάρχει επιστροφή. Το πράττεις με δική σου υπαιτιότητα σαν να υπογράφεις υπεύθυνη δήλωση και «τιμωρείσαι» αναλόγως. Ξέρεις ότι θα βρεθείς να βαδίζεις μέσα σε μια ζούγκλα όπου κυριαρχεί η ανομία και ο πανζουρλισμός, ωστόσο δεν έχεις άλλη επιλογή ( οι οδηγοί ταξί από τη μία αδημονούν να σου αρπάξουν το νεφρό, ενώ για το μετρό από την άλλη θα συνεχίζουν κάθε χρόνο να σου λένε ότι σε 5 χρόνια θα είναι έτοιμο! ).

Ντύνεσαι, λοιπόν, με όλη την καλή διάθεση, σκέφτεσαι κιόλας να φορέσεις τα sneakers που αγόρασες χθες στο χωρίς προηγούμενο δεκαήμερο εκπτώσεων του Νοεμβρίου και κατευθύνεσαι προς τη στάση. Έντρομος παρατηρείς στον πίνακα ότι σε λιγότερο από 15 – 20 λεπτά δεν πρόκειται να δεις το αγαπημένο μπλε στον ορίζοντα. Σοκ. Εκεί συνειδητοποιείς ότι θα αργήσεις. Αγχώνεσαι, βαριανασαίνεις, παθαίνεις είκοσι κρίσεις πανικού και σου εμφανίζεται το εξής δίλημμα: ή θα τα παρατήσεις και θα γυρίσεις σπίτι ή θα λυπηθείς τον κόπο που κατέβαλλες για να στολιστείς. Διάολε, τα συνδύασα πολύ καλά σήμερα! Λύση στο δίλημμα..αγαλματώνεις αναγκαστικά.
Παρατηρείς ότι σιγά-σιγά συγκεντρώνεται γύρω σου ένα μικρός όχλος . Ήδη έχεις οραματιστεί στο μυαλό σου ένα ρινγκ και ξέρεις ότι θα ακολουθήσει πάλη. «Ποιος θα να ανέβει πρώτος;», «Θα καταφέρω να ανέβω ή θα είναι τόσο γεμάτο που θα μείνω στην απ’έξω;». Μάντεψε, δεν είναι η τυχερή σου μέρα όπως κάθε μέρα σχεδόν. Έρχεται και το βλέπεις ασφυκτικά γεμάτο, τόσο που λυπάσαι ακόμα και ένα άψυχο
όχημα. Πλησιάζει ένα άλλο από πίσω.

Προσεύχεσαι στο Άγιο Δισκοπότηρο να μην είναι γεμάτο. Θα μπορούσε, αλλά ο ΟΑΣΘ προσφέρει γενναιόδωρα εκπλήξεις. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες ή τώρα ή ποτέ. Για το πτυχίο ρε γαμώτο! Πριν προλάβεις να ανέβεις σε έχουν σπρώξει, έχουν πατήσει τα καινούρια σου υποδήματα (θες να προφέρεις μια πληθώρα κοσμητικών επιθέτων, αλλά είσαι ευγενική ψυχή και αρκείσαι σε μια «βουβή» κραυγή ), σε έχουν ακουμπήσει σε μέρη απαγορευτικά ( δικαιολογείται λόγω του όγκου του κόσμου σωστά;) και όλα αυτά με τη συνοδεία ενός «ευχάριστου» αρωματικού χώρου του οίκου ΟΑΣΘ με εκχυλίσματα από άνθος ιδρώτα, καρπό κρεμμυδιού και ουσία λέρας. Το λες και κακοποίηση αξιοπρέπειας. Εκεί που όλα μοιάζουν μάταια αδειάζει μια θέση και επιτέλους έχεις μια ελπίδα να ξεκουράσεις την καταπονημένη από την ορθοστασία μεσούλα. Το «όνειρο» μοιάζει μακρινό όταν στην επόμενη στάση ανεβαίνει μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας και το eye contact που εκτελεί εκείνη τη στιγμή σε αφοπλίζει και παραδίνεσαι αμαχητί.

Ουφφ τι ζέστη είναι αυτή. Νοέμβριος μήνας και ο ήλιος ακόμα ξεπορτίζει. Τα παράθυρα κλειστά, προετοιμασμένα για «σκληρό» χειμώνα. Λογικά ο οδηγός θέλει να σε ξεφορτωθεί διακριτικά προκαλώντας σου ασφυξία. Εισέρχεται ολοένα και περισσότερος κόσμος στη διάρκεια της διαδρομής. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, έναν κόμπο στο λαιμό. Όντας όρθιος δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να μην έχεις βρεθεί
μάρτυρας. Σπρωξίματα, έντονες φραστικές εκδηλώσεις, κλοπές, περίεργα βλέμματα. Έφτασε η στιγμή να κατέβεις. Δύσκολος ο αποχωρισμός. Κουράγιο, αλλά θα συνέβαινε κάποτε. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να βρεθείς έστω κοντά στην πόρτα. Εκτελείς ασκήσεις άλματος επί κοντώ με αυξημένη δυσκολία και προσπερνάς τα δύο καρότσια που σου κόβουν τον δρόμο προς τη φυγή. Και εκεί που με την άκρη του ματιού σου, ενώ βαστάς το κοντάρι αχνοβλέπεις τη μπάρα, ο οδηγός αποφασίζει να σου κλείσει την πόρτα στα μούτρα. Δεν πτοείσαι. Βάζεις τις φωνές και σου ανοίγει. Κατεβαίνεις και πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα σου είσαι φορτωμένος με νεύρα, άγχος, έχεις καταρρεύσει δέκα φορές, έχει κοπεί η ανάσα σου λόγω έλλειψης οξυγόνου, σου πάτησαν τα νέα παπούτσια ( εγκληματικό ) και απέκτησες προβλήματα στη μέση αν δεν είχες ήδη ή επιδεινώθηκαν τα ήδη υπάρχοντα. Το στενάχωρο της υπόθεσης ότι όλη αυτή η περιγραφή δεν αντιστοιχεί μόνο σε μια ‘’μέρα’’, αλλά σε ‘’μέρες ‘’ σε καθημερινή βάση μάλιστα.

Όσο και να προσπαθήσουμε να διακωμωδήσουμε ορισμένα πράγματα και καταστάσεις, αυτό δεν αφαιρεί και την ανάλογη σοβαρότητα με την οποία θα οφείλαμε να τα αντιμετωπίζουμε. Προφανώς, η πολιτεία δεν έχει πειστεί για το εύρος του θέματος και έχει το θράσος να διαλαλεί ότι προσπαθεί να καταστήσει τη Θεσσαλονίκη πολιτιστικό κέντρο. Πολιτισμός, όμως δεν είναι μόνο τα εγκαίνια ενός μουσείου. Πολιτισμός είναι και η εξυπηρέτηση των πολιτών μέσω των υπηρεσιών που προσφέρει η πόλη τους. Απουσιάζει…

Στιχάκια κατά παραγγελία ΟΑΣΘ :

‘’ Την ταλαιπώρια άλλο δεν αντέχω.
Σε διαρκή αγώνα δρόμου τρέχω.
Ψυχικά αποθέματα άλλα δεν έχω.

Σαν κουρασμένο αλογάκι ζέχνω.

«Ευτελίζω» τον δικό μου εαυτό.
Στοιβάζομαι μαζί με το υπόλοιπο κοινό.
Χάνω την αξιοπρέπειά μου εν καιρώ.
Θα κάνει κάποιος κάτι για αυτό?

Ήρθε η ώρα για μια αλλαγή.
Θα ακουστεί και η δική μου φωνή.
Ελάτε όλοι να γίνουμε πολλοί.
Να μεταδώσουμε το μήνυμα μαζί.

Αιώνια ονειροπόλα,
Δήμητρα