Joker

Σαν γνήσια σινεφίλ και λάτρης του αμερικάνικου κινηματογράφου, θα ήταν αδύνατο να λείπει από την επίλεκτη λίστα παρακολούθησής μου η ταινία, η οποία έχει προκαλέσει ένα «τσουνάμι» κριτικών. Δεν αναφέρομαι σε άλλη παρά στον “Joker”.

Οι λόγοι που με οδήγησαν στην κινηματογραφική αίθουσα, ίσως να διαφέρουν από τους συμβατικούς λόγους του κοινού. Σίγουρα, οι περισσότεροι θεατές θα γοητεύτηκαν στο άκουσμα μιας ταινίας που έχει μεγάλα φόντα να διεκδικήσει τον «θείο Όσκαρ» και με πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς όπως ο Χοακίν Φοίνιξ. Τα δικά μου κριτήρια τα χαρακτηρίζεις και ολίγον τι «ψαγμένα». Όντας η ίδια μεγάλη fan των sequel του Batman, έχω εξοικειωθεί με τη φιγούρα του Joker, του αιώνιου εχθρού της Gotham City. Μια φιγούρα που διχάζει, σχεδόν αποκρουστική, ακραία, εγωκεντρική, η οποία «βουβά» αποζητούσε μια ταινία αφιερωμένη αποκλειστικά σε αυτήν για να αποθεωθεί. Έτσι, λοιπόν, εν έτει 2019, πραγματοποιήθηκε το όνειρο του Joker και μαζί πήρε ζωή και ένα δικό μου όνειρο..να παρατηρήσω από κοντά τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο σε μια τέτοια διαστροφή. Λατρεύω την ανθρώπινη διαστροφή. Με συναρπάζει ( προφανής fan του ντοκιμαντέρ “Deadly women” και των εγκληματικών σειρών “Criminal minds” και “Law and order”).

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι για ένα τόσο διεστραμμένο μυαλό όπως αυτό του Joker έχουν μεσολαβήσει τραυματικά γεγονότα στη ζωή του, τα οποία διαμόρφωσαν το ποιόν του. Σε αυτά τα γεγονότα, λοιπόν, ανυπομονούσα να γίνω μάρτυρας και ευτυχώς δεν με απογοήτευσαν. Παρατήρησα ένα άνθρωπο που έχει κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους..μια ψυχική ασθένεια, η οποία τον βασανίζει και τον καθιστά αντικείμενο υβριστικών συμπεριφορών και κοινωνικού αποκλεισμού. Για πάντα θα με στοιχειώνει η φράση που ο ίδιος σημείωσε στο ημερολόγιό του: ‘’ Το χειρότερο κομμάτι όταν έχεις μια ψυχική ασθένεια είναι ότι οι άνθρωποι προσδοκούν από σένα να συμπεριφέρεσαι σαν να μην την έχεις’’. Ανατριχιάζω και μόνο που τη σκέφτομαι γιατί μέσα σε όλο αυτό το παράλογο ο Joker ίσως και να έχει δίκιο.

Ως ασθένεια της ψυχής ορίζεται και η κατάθλιψη και η κρίση πανικού. Ακόμα και σήμερα η κοινωνία φαίνεται να μην μπορεί να αποδεχτεί αυτά τα άτομα..τα περιγελά, τα ταπεινώνει, τα απομονώνει, τα κρίνει αυστηρά, τα αντιμετωπίζει σαν ελαττωματικά και προσπαθεί να τα αλλάξει. Πώς ένα άτομο του οποίου νοσεί η ψυχή, δεν θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στην πλήρη διαστροφή χωρίς την κοινωνική αποδοχή και την παροχή βοήθειας; Διερωτώμαι…

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, εκεί που μασουλάω μανιωδώς τα Doritos και τα βουτάω δίχως αύριο στο λιωμένο cheddar, δεν μπορώ να παραβλέψω τις συνέπειες στις κοινωνικές σχέσεις του Joker. Σχεδόν τον δικαιολογώ που πήρε τέτοια τροπή η ζωή του. Όταν αποσυντίθεται πλήρως η ψυχική σου υπόσταση, καταρρέει το νευρικό σου σύστημα και οδηγείσαι πλέον στην τρέλα. Είναι το λεγόμενο «turning point» ή σημείο καμπής. Η δική του, προφανώς, δεν έχει όρια και είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό τον καθιστά επάξια ως έναν από τους μεγαλύτερους κακούς στην ιστορία, γιατί ακριβώς δεν έχει τίποτα να χάσει. (Tip! Να τον φοβάσαι τον άνθρωπο που δεν έχει τίποτα να χάσει). Η ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ σχεδόν εξαιρετική, μαγευτική. Προκαλώ αυτόν που θα μπορέσει να ενσαρκώσει με τέτοια πειθώ το υστερικό και απρόκλητο γέλιο του, στοιχείο του χαρακτήρα του Joker που σίγουρα έκλεψε τις εντυπώσεις!

Αυτό που με ενθουσίασε, αν με ρωτάς, είναι ότι η εν λόγω ιστορία έθεσε σε λειτουργία το μυαλό μου, το οποίο σαφώς και έχει καεί από το scrolling στο instagram. Βγήκα από τον κινηματογράφο όχι συλλογιζόμενη τις θερμίδες που πήρα από τα Doritos (παρεπιπτόντως 510 θερμίδες τα 170 gr!), αλλά συνεπαρμένη από αυτή την αντίθεση της λογικής και της πλήρους παράνοιας που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά μου.

Το αποτέλεσμα; Τα στιχάκια που αναπήδησαν από το μυαλό μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια:

‘’ Η ψυχή του αποζητά την ηρεμία.
Στο μυαλό του επικρατεί τρικυμία.
Ο εαυτός του σε πλήρη αναρχία.
Η «επιστροφή» του παράλογη επιθυμία.

Ο χλευασμός σταδιακά τον «σκότωνε».
Η καρδιά του την απομόνωση «χόρταινε».
Η λογική του σιγά σιγά χανότανε.
Η ζωή του σε μια κλωστή κρεμότανε. ‘’

Αιώνια ονειροπόλα,
Δήμητρα