Τα κρυφά μας απωθημένα…

Κυριακή μεσημέρι. Ο ήλιος «βαράει» πιο δυνατά και από το μισητό ξυπνητήρι τα πρωινά που σηκώνομαι για να οδεύσω προς την εργασία μου. Νιώθω την αποπνικτικότητα στην ατμόσφαιρα. Ημέρα χαλάρωσης, αλλά και βαθιάς σκέψης. Για μένα οι Κυριακές είναι μία από εκείνες τις ημέρες περισυλλογής. Όταν το μυαλό ηρεμεί και ελαττώνονται οι παλμοί της «τρελής» καθημερινότητας, ξεκλειδώνουν «ντουλαπάκια» του εγκεφάλου, τα οποία είναι απαγορευτικά λόγω ρουτίνας και τρεξίματος. Αίφνης, οι σκέψεις με κατακλύζουν, τα συναισθήματα κορυφώνονται και χάνομαι σε μια εξερεύνηση δίχως εισιτήριο επιστροφής.

Ξεκινώ, λοιπόν, με μοναδικό οδηγό την όρεξη για αναζήτηση. Ο δρόμος φαίνεται μακρύς. Βρίσκομαι σε ένα ερημικό τοπίο δίχως κανέναν τριγύρω. Μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης και εξάντλησης βλέπω μπροστά μου να ορθώνεται ένας τοίχος. Είναι πολύ ψηλός για μένα να σκαρφαλώσω, σχεδόν αδύνατο να τον διαβώ. Ήρθα αντιμέτωπη, λοιπόν, με όλα αυτά τα ανεκπλήρωτα όνειρα που ευχόμουν να πραγματοποιήσω, αλλά για κάποιο λόγο δεν «ήρθαν ποτέ στη ζωή». Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, πιθανότατα συγκεντρώνονταν και στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο αναμένοντας διακαώς την εκπλήρωσή τους. Σαν τα έγγραφα που στοιβάζονται πάνω σε ένα γραφείο και περιμένουν τη σειρά τους για να ενταχθούν εκεί που ανήκουν. Έτσι και με τα απωθημένα. Περιμένουν εκεί στη γωνία, κάποια μέρα να γίνουν πραγματικότητα για να φύγει το βάρος. Αναφέρομαι στο συναισθηματικό βάρος που μπορεί να προκαλέσει ένα απωθημένο στον άνθρωπο. Αν έχει μείνει για πολύ καιρό στο «ράφι», τείνει να γίνει επικίνδυνο. Όταν δεν εκπληρώνεται, το άτομο νιώθει ένα κενό ψυχικό, συναισθηματικό. Εύχεται να γυρνούσε ο χρόνος πίσω σε εκείνη τη στιγμή, σε εκείνη τη σκηνή, σε εκείνο το φιλί, σε εκείνη την αίσθηση, σε εκείνη την επαφή. Όχι, ο χρόνος δεν γυρνά πίσω. Δεν έχει εφευρεθεί καμία χρονομηχανή που να μας μεταφέρει αυτομάτως στην χρονολογία που έχουμε προσθέσει στο πληκτρολόγιο. Δεν μπορούμε να φερόμαστε στον χρόνο σαν να είναι κάτι αναστρέψιμο, γιατί δεν είναι. Περνάει πολύ γρήγορα, «σαν νερό», σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση.

Εκείνη η χρονική στιγμή, όταν δημιουργείται, παγώνει και μετατρέπεται σε ανάμνηση αν έχει εκπληρωθεί ή σε απωθημένο αν δεν έχει εκπληρωθεί. Στη δεύτερη περίπτωση κάτι που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις, γιατί ίσως τότε να μην σου φαινόταν σωστό ή χρονικά ιδανικό και τώρα το επιζητείς σαν τρελός/ή.

Όλοι έχουμε απωθημένα. Άλλοι πιο στερεωμένα στην πραγματικότητα, άλλοι πιο τολμηρά και φευγάτα. Το φιλί που δεν τόλμησες ποτέ να δώσεις σε εκείνη την κοπέλα με το αποχαυνωτικό βλέμμα, γιατί έτρεμες την απόρριψη, η δουλειά που δεν δέχτηκες, γιατί φοβόσουν το νέο βήμα, το ταξίδι που δεν έκανες, το επικίνδυνο σπορ που δεν τόλμησες κτλ. Γενικότερα, «κόμβοι» της ζωής που σου έδωσαν την ευκαιρία να ξεφύγεις από τον κανονικό δρόμο, αντ’ αυτού κώλωσες και «έκλεισες» την πόρτα εγωιστικά. Ο χρόνος είναι πιο ισχυρός από εμάς, γι’αυτό το μόνο που είναι στο χέρι μας είναι να τον εκμεταλλευτούμε σωστά και με ορθολογισμό. Να δώσεις το φιλί σε εκείνη την κοπέλα που σε μαγνήτισε με τα μάτια της, να δεχτείς τη δουλειά που σου «χτύπησε» την πόρτα δίχως δισταγμό, να πραγματοποιήσεις το ταξίδι  που ζητά απεγνωσμένα η ψυχή σου, να πάρεις το ρίσκο για το επικίνδυνο σπορ. Διαφορετικά θα βρεθείς στη θέση αργότερα να αναρωτιέσαι «για ποιο λόγο δεν το έκανα τότε αυτό;» και πιθανότατα θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Η αποφασιστικότητα, η τόλμη και το θάρρος αποτελούν το τρίπτυχο για μια ζωή χωρίς απωθημένα. Ίσως και το κρυφό μονοπάτι που οδηγεί προς την ευτυχία. Αυτό το τελευταίο δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα, βέβαια. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η αδρεναλίνη που παράγεται μέσω της τόλμης προκαλεί στο σώμα μια χημική αντίδραση άνευ προηγουμένου. Αξίζει να τη δοκιμάσεις, εμπιστεύσου με!

Αρχίζω να φαντάζομαι την αίσθηση, όταν θα αρχίσω να εκπληρώνω τα απωθημένα μου ένα ένα:

Η ανάσα μου όλο και βαραίνει,

η καρδιά μου σε χορό «προβαίνει»,

τη χαμένη μου λογική γυρεύει.

Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει?

Δεν βρίσκω τη λογική πουθενά,

η αδρεναλίνη μονίμως με ξαγρυπνά,

το μυαλό μου αντιστέκεται σθεναρά.

Η ψυχή παραδόθηκε ολοκληρωτικά.

Μάλλον κρυφό μου απωθημένο εκπληρώνω,

ούτε στιγμή για αυτό δεν μετανιώνω,

μια νέα ζωή αρχίζω να βιώνω.

Με το παρελθόν μου σύντομα τελειώνω.

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα