Ένα αχτύπητο δίδυμο…

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Ο κ. Διολγέρης μας υποδέχεται σε ένα μικρό δωμάτιο της κλινικής Γένεσις. Εκεί νιώθει σαν το σπίτι του μας λέει χαρακτηριστικά και μας καλός ορίζει! -«Να έρθετε το Σάββατο στην κλινική, αφού φτάσει ο Αντρέας Ελλάδα, να ακούσει κι αυτός την καρδιά του φασολακίου σας» μου είπε λίγες μέρες πριν στο ιατρείο του. Μου έκανε εντύπωση, η αλήθεια είναι. Σάββατο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα και πρότεινε ο ίδιος να πάμε στην κλινική για χάρη του Αντρέα.- Μέσα σε εκείνο το μικρό δωμάτιο, λοιπόν, πριν 8 μήνες περίπου, τότε που η μικρή μας πριγκίπισσα ήταν ακόμα μικρό σποράκι, ακούσαμε και οι δύο μαζί για πρώτη φορά την καρδιά της να χτυπά. Η χαρά του Αντρέα απερίγραπτη…

Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Να ‘μαστε πάλι στο μικρό δωματιάκι οι τρεις μας και τα λέμε… «Να γράψεις ένα άρθρο για την εμπειρία του τοκετού και πώς το έζησες» μου λέει, «και να γράψεις και τα αρνητικά, θέλουμε να τα ακούμε, να γινόμαστε καλύτεροι». Σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου, αρνητικό… πρέπει να βρω κάτι αρνητικό! Κάτι που δεν με ικανοποίησε, κάτι που με χάλασε, κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου… Ρώτησα και τον Αντρέα, όταν μείναμε μόνοι… Τίποτα… Είναι δυνατόν να ήταν όλα τέλεια;…

Με ρωτάνε φίλοι και συγγενείς, πώς ήταν, ταλαιπωρήθηκες, κουράστηκες, πόνεσες, τα ‘παιξες;… Κι όταν τους λέω, ότι ήταν παρά πολύ ωραία εμπειρία και το ευχαριστήθηκα πραγματικά, με κοιτάνε περίεργα! 

Ναι! Ήταν η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου και μιλάω και εκ μέρους του Αντρέα. Όλα πήγαν όπως έπρεπε. Οι πόνοι ξεκίνησαν από νωρίς τα ξημερώματα της Τετάρτης. Κατά τη διάρκεια της μέρας όλο και εντείνονταν και το μεσημέρι πήγα στην κλινική για να με δει ο γιατρός. Το καθοριστικό σε εκείνη τη φάση ήταν ότι αφού με εξέτασε και είδε ότι ακόμα έχουμε δρόμο μπροστά μας, μου είπε να πάω σπίτι να χαλαρώσω και να μην βιαστώ να έρθω για εισαγωγή, είναι νωρίς ακόμα. Κι αυτό ήταν που με βοήθησε να προχωρήσει η διαδικασία πιο γρήγορα, αλλά και πιο ομαλά. Γιατί ήμουν στην θαλπωρή του σπιτιού μου με τον Αντρέα να μου λέει τα αστεία του και να απολαμβάνουμε τις τελευταίες μας στιγμές ως ντουέτο. Έτσι, στις 11:15 το βράδυ έσπασαν τα νερά και ξεκινήσαμε με τις οδηγίες του γιατρού για την κλινική. Και πάλι, χαλαρά, ήρεμα, χωρίς άγχος, όπως δηλαδή ήταν κι εκείνος. Αφού φτάσαμε στο Γένεσις και μας τακτοποίησαν στο δωμάτιο τοκετού, μετά από λίγο ήρθε και η μαία μου. Και λέω μου, γιατί είναι η προσωπική συνεργάτης του γιατρού, που με παρακολουθούσε μαζί του καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. 

Κι εδώ θα κάνω μια παύση και θα μιλήσω γι’ αυτό το διαμάντι. Θεωρώ τον κύριο Διολγέρη πολύ τυχερό, που έχει αυτή τη γυναίκα μαζί του, όχι ότι δεν του αξίζει βέβαια. Η Μαρία Παράσχου, λοιπόν, είναι η μαία της καρδιάς μου και παρ’ όλο που δεν εκφράζομαι εύκολα, θα πω ότι την αγάπησα πραγματικά σαν δικό μου άνθρωπο. Κι αυτό γιατί; Γιατί ήταν πάντα εκεί για μένα. Ήταν εκεί πριν γεννήσω σε κάθε χαζή απορία μου, στο άγχος μου(που παρ’ όλο που δεν το παραδέχομαι, υποσυνείδητα είχα λίγο), στη στεναχώρια μου που ο Αντρέας ήταν μακρυά, στην αγωνία μου για το θηλασμό και αν θα τα καταφέρω και σε άλλα πολλά. Ήταν εκεί με το υπέροχο σεμινάριο της, το οποίο έκανε σε ώρα εκτός δουλειάς και δωρεάν. Εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τη διαδικασία και τι με περιμένει, από την ώρα που αρχίζουν οι πόνοι και πώς πρέπει να παίρνω τις αναπνοές μου σωστά, μέχρι το θηλασμό και την καθημερινότητα με το μωράκι μας. Ήταν εκεί μαζί μου από την πρώτη στιγμή που έφτασα στην κλινική και δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου. Με καθοδηγούσε, με περιποιόταν, μου εξηγούσε το κάθε τι και πως να το αντιμετωπίσω, μου έλεγε ποτέ να παίρνω αναπνοές και με ενθάρρυνε να συνεχίσω. Στην πρώτη επαφή με το κορίτσι μας και στο πρώτο της γεύμα, εκεί, να με συμβουλέψει, να με κατευθύνει με την εμπειρία της. Μέχρι το τέλος εκεί. Και όχι μόνο…

Απολαύσαμε, λοιπόν, το κάθε λεπτό και όλες οι στιγμές χαράς, γέλιου, πόνου(γιατί εννοείται ότι πόνεσα, δεν θα πω ψέματα), αγωνίας, συγκίνησης, θα μείνουν χαραγμένες στην καρδιά μας και στο μυαλό μας για πάντα. Και πιστεύω ότι αυτό οφείλετε σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους, που με τόση αγάπη και αφοσίωση δίνονται σ’ αυτό που κάνουν. 

Και για να μην μακρηγορώ, πήγαν όλα φανταστικά και το μωράκι μας ήρθε στην αγκαλιά μας με τον πιο όμορφο τρόπο. 

Και τώρα θα σκεφτεί κάποιος, ωραία εντάξει τελείωσε η δουλειά τους δεν έχουν κάτι άλλο να προσφέρουν. Αύγουστος είναι, ζέστη έχει, θα κάτσουν ο γιατρός και η μαία να ασχοληθούν κι άλλο μαζί σου; Κι όμως! Και όχι μόνο μαζί μου… άλλες 4 νέες μανούλες είχαν να φροντίσουν και να ενδιαφερθούν τις ίδιες μέρες με εμένα. Και ο συνήγορος του διαβόλου θα έλεγε εδώ ότι είναι η δουλειά τους και πληρώνονται γι’ αυτό. Δεν νομίζω ότι όλοι οι γιατροί και οι μαίες θα τρέχαν λίγο πριν τις διακοπές τους, άυπνοι, χωρίς ξεκούραση να δουν αν εσύ είσαι καλά, αν το μωράκι σου θηλάζει, αν ψυχολογικά είσαι οκ. Αυτό για μένα είναι το ξεχωριστό σ’ αυτό το αχτύπητο δίδυμο. Και είναι εκεί και οι δυο σε κάθε μήνυμα, σε κάθε τηλέφωνο, να σου λύσουν όλες τις απορίες να σε παρηγορήσουν, να σου συμπαρασταθούν.

Τι αρνητικό, λοιπόν, να βρω κ. Διολγέρη να σας προσάψω και σε σας και στη Μαρία; Κανένα.

ΥΓ.: Εύχομαι στην κάθε γυναίκα που θα φέρει στον κόσμο το μωράκι της να έχει δίπλα της τόσο δοτικούς και καλούς ανθρώπους γιατί αν μη τι άλλο, είναι αυτοί που αγγίζουν το θαυματάκι σου πρώτοι και το καλός ορίζουν στον κόσμο μας.

Βαθιά αισιόδοξη,

Έλενα.