Το ταξίδι μας…
Είναι πρωί. Ο Ιούλιος είναι έτοιμος να μας χαιρετήσει. Ζεσταίνομαι πάρα πολύ. Νιώθω άβολα στο ίδιο μου το κρεβάτι. Ανοίγω τα μάτια μου. Η μύτη μου είναι μπουκωμένη. Με λίγη προσπάθεια σηκώνομαι. Η τουαλέτα με καλεί επειγόντως. Ίσα ίσα που προλαβαίνω. Η θερμοκρασία δεν είναι τόσο υψηλή. Εγώ γιατί ζεσταίνομαι τόσο; Η κοιλιά μου διαμαρτύρεται. Τρώω το πρωινό μου αμέσως. Άντε πάλι τουαλέτα. Ας ντυθώ να πάω μια βόλτα. Δυσκολεύομαι να βάλω τις κάλτσες μου. Το πρωινό περπάτημα είναι ότι καλύτερο. Ανεβαίνω την ανηφόρα με δυσκολία. Λαχανιάζω. Σταματάω λίγο. Κάνω ταχυδακτυλουργικά για να δέσω το λυμένο μου κορδόνι. Πάλι θέλω τουαλέτα. Επιστρέφω σπίτι. Αχ αυτές οι σκάλες. Τι μου συμβαίνει; Δεν αναγνωρίζω το σώμα μου. Οι αντοχές μου έχουν μειωθεί κατά πολύ. Τι μου συμβαίνει…;
Τι μου συμβαίνει;! Αυτό που μου συμβαίνει είναι ένα απίστευτο θαύμα της φύσης. Πριν από περίπου 9 μήνες άρχισε να χτυπάει μέσα μου μια μικρή μικρή καρδούλα. Αν έχεις περάσει από αυτό το όμορφο μονοπάτι, τότε θα ξέρεις ακριβώς για τι μιλάω. Αν όχι, άσε με να σε περιηγήσω σ’ αυτό με το δικό μου μοναδικό τρόπο. Φυσικά και κάθε γυναίκα είναι ξεχωριστή και το ζει διαφορετικά, γι’ αυτό και εγώ θα μιλήσω για το δικό μου “ταξίδι”. Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο πριν φτάσω στον προορισμό μου και στο επιθυμητό αποτέλεσμα για έναν και μόνο λόγο. Θεωρώ ότι αυτή η περίοδος δεν σε μεταμορφώνει αυτόματα σε μαμά, αλλά σε μία εν δυνάμει μαμά. Ήθελα, λοιπόν, να κρατήσω ζωντανή αυτή ακριβώς την αίσθηση του άγνωστου με βάρκα την ελπίδα…
……Το ταξίδι, λοιπόν, ήταν σε γενικές γραμμές όμορφο και ήσυχο χωρίς πολλές αναταραχές και προβλήματα. Εντάξει, δεν θα πω ψέματα, στην αρχή η βαρκούλα κουνιόταν πολύ και ο ταξιδιώτης είχε κάποια προβλήματα. Δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, να φάει, να πιει νερό, να απολαύσει τη διαδρομή. Ευτυχώς, οι αναταράξεις κράτησαν για λίγο και η βαρκούλα έμαθε να επιπλέει και να σκίζει τα κύματα χωρίς να ταλαιπωρείται ο ταξιδιώτης. Άρχισαν να συνηθίζουν ο ένας τον άλλον και όσο η βαρκούλα μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ο ταξιδιώτης δενόταν μαζί της. Το ταξίδι γινόταν ολοένα και πιο συναρπαστικό, με την βαρκούλα να κουνιέται πέρα δώθε και τον ταξιδιώτη να τρελαίνεται από χαρά. Δεν ήταν μόνοι τους όμως, ο ταξιδιώτης είχε και συνοδοιπόρο. Μπορεί να μην ήταν μαζί τους συνέχεια, αλλά η βοήθεια και η υποστήριξή του ήταν τεράστια. Νοιαζόταν για τον ταξιδιώτη και την βαρκούλα όσο δεν μπορείς να φανταστείς και τους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Ήταν εκεί δίπλα τους στις τρικυμίες, τους κρατούσε το χέρι και τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν. Πολλές φορές ήταν δύσκολο και για τους τρεις να μην είναι ενωμένοι, αλλά η αγάπη τους τα διαπερνούσε όλα. Κι όταν τα κύματα τους έφερναν κοντά, η χαρά τους ήταν πολύ μεγάλη. Η βαρκούλα χοροπηδούσε ανάλαφρη στο νερό και οι ταξιδιώτες τρελαίνονταν με το κούνημα της. Και φυσικά θα ήταν πολύ δύσκολο να φτάσουν στο στόχο τους, αν δεν είχαν τη βοήθεια του χάρτη. Ο χάρτης αυτός ήταν τόσο λεπτομερής και ακριβής, που χωρίς τις οδηγίες του θα είχαν χαθεί πολλές φορές. Η βοήθεια του ήταν και είναι πολύτιμη σαν διαμάντι. Και λέω είναι, γιατί το ταξίδι τους συνεχίζεται ακόμα και ανυπομονούν και οι τρεις να φτάσουν, με τις συμβουλές, πάντα, του χάρτη, στον προορισμό τους. Τότε μία άλλη περιπέτεια τους περιμένει, που κανείς τους δεν μπορεί να φανταστεί πως θα εξελιχθεί……
Αφιερωμένο στον συνοδοιπόρο μου, στον Αντρέα μου,
που δεν με άφησε στιγμή και μου φτιάχνει τη μέρα όσο δύσκολη κι να είναι η δική του!
Βαθιά αισιόδοξη,
Έλενα.
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο “χάρτη” μας, τον γιατρό μου κ. Β. Διολγέρη, για την πολύτιμη βοήθεια που συνεχίζει και μας προσφέρει απλόχερα και ανιδιοτελώς.
