Μήπως γεννήθηκα σε λάθος εποχή;

Μητέρα. Πατέρα. Το εκτιμώ πραγματικά που με φέρατε σε αυτόν τον κόσμο χαρίζοντάς μου το πολύτιμο δώρο της ζωής, αναρωτιέμαι, όμως μήπως αυτό συνέβη τη λάθος χρονική στιγμή. Πρόκειται για μια σκέψη που με βασανίζει χρόνια. Αν κάποιος καταφέρει να διεισδύσει στα άδυτα του εγκεφάλου μου, δεν θα αργήσει να ανακαλύψει ένα μικρό τμήμα μέσα στο οποίο κρύβεται αυτή η μικρή αποριούλα. Σε προβλημάτισα; Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να σε ξεναγήσω στα απάτητα λημέρια του μυαλού μου. Έτοιμος/-η; Προσδέσου και φύγαμε! The ride is about to get wild!

Αν δεν το έχεις ήδη αντιληφθεί, είμαι πιθανότατα από τους ‘’τελευταίους των ρομαντικών’’ που είτε έχεις γνωρίσει ή θα γνωρίσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εποχή μας μόνο ρομαντική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αυτό που με θλίψη παρατηρώ είναι ότι η ρομαντζάδα μιας προηγούμενης γενιάς, έχει παραδώσει πανηγυρικά τα σκήπτρα της σε μια απρόσωπη μορφή επικοινωνίας και ανιαρή έκφραση συναισθημάτων. Πού χάθηκαν οι καιροί όταν οι άντρες φλέρταραν τις γυναίκες με αξιοπρέπεια; Είτε προβάλλοντας ένα αστραφτερό χαμόγελο, είτε προσφέροντας μοσχομυρωδάτα άνθη, είτε αφιερώνοντάς τους ευφάνταστες καντάδες κάτω από το φως του φεγγαριού… Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα τότε. «Σε θέλω. Με θέλεις;», χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή, χωρίς περιστροφές και με περίσσιο τσαμπουκά. Η διεκδίκηση ήταν σθεναρή, επίμονη και πάντα με σεβασμό. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των γυναικών και χάνομαι στο ειρμό της σκέψης μου.

Σήμερα, trend αποτελεί το ιντερνετικό ερωτικό κάλεσμα. Chat του instagram, messenger και πλήθος άλλων εφαρμογών καθιστούν εύκολη πλέον την αποστολή του γνωστού τετριμμένου μηνύματος του τύπου: «Γεια σου κούκλα. Τι κάνεις;» (να σημειωθεί ότι τις περισσότερες φορές αποστέλλεται ανορθόγραφο!). Αυτό έχουμε «βαφτίσει» ως φλερτ πλέον. Ένα φλερτ, που «αναζητάται» στο silver alert, πλήρως απαλλαγμένο από κάθε είδους ρομαντισμό και «εύκολο» στην προσέγγιση. Θέλουμε, όντως να ζούμε σε μια τέτοια εποχή; Στοχάζομαι, ενώ μπουκώνομαι με ποπ κορν και δακρύζω παρακολουθώντας αυθεντικές ρομαντικές ταινίες του παρελθόντος.

Δεν αποτελεί, όμως αυτό το μοναδικό στοιχείο που με ωθεί στο να πιστεύω ότι βρίσκομαι στο «λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή». Ζούμε στην εποχή του «ΕΓΩ» και όχι του «ΕΜΕΙΣ». Κυνηγάμε ένα μέλλον σταθμισμένο με βάση τα δικά μας θέλω και συμφέροντα, αγνοώντας τα αντίστοιχα των συνανθρώπων μας. Ο εγωισμός μας είναι τόσο μεγάλος που προτιμούμε να «πατήσουμε» τον διπλανό μας παρά να του δώσουμε ένα χέρι βοηθείας. Έχουμε θυσιάσει τα πάντα στον βωμό της προσωπικής και όχι της συνολικής ευημερίας. Ναι, λοιπόν θα

ήθελα να ζω σ’έναν κόσμο συνεργατικό, αλληλέγγυο και συμπονετικό. Θέλω να δω την αλλαγή στον άνθρωπο. Ονειρεύομαι να ξαναβρεί τη ζεστασιά του. Πολύ ιδανικό; Μπορεί. Εφικτό; Σύμφωνα με τα δεδομένα, οι πιθανότητες είναι κατά. Ποτέ, όμως δεν θα σταματήσω να ταξιδεύω πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι και να ελπίζω.

Εν ολίγοις, είναι φανερό ότι οι συνθήκες της εξίσωσης της ανθρώπινης ζωής εν έτει 2019 έχουν μεταβληθεί. Η αυθεντικότητα του παρελθόντος αντικαταστάθηκε από την υποκρισία. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς, το μόνο σίγουρο παρ’ όλα αυτά είναι ότι εγώ κινούμαι στην αντίθετη κατεύθυνση. Ίσως και να είναι ανόητο το να ευελπιστώ σε κάτι διαφορετικό. Ευτυχώς, παραμένω πιστή στα λόγια που βγαίνουν από την καρδιά μου. Η ποίηση για μένα είναι αθάνατη, χωρίς όρια και άκρως ρομαντική.

΄΄….Σκέφτομαι πως ίσως ζω σε λάθος εποχή.

Η ανθρώπινη επικοινωνία σχεδόν μηδενική.

Έμφαση μονάχα στη σωματική επαφή.

Το πνεύμα εγκαταλείπει την ψυχή.

«Πού βρίσκεται το βαθύ συναίσθημα κρυμμένο;»

Ίσως ένα ανέλπιστο θαύμα περιμένω.

Στην ίδια τη ζωή παύω να πιστεύω.

Ο άνθρωπος κατέληξε ζώο κυνηγημένο.

Τρέχει να ξεφύγει απ’ τα δικά του πάθη.

Στην προσπάθεια να απομακρύνει λάθη.

Εγκλωβισμένος σε μεγαλύτερα βάθη.

Τη διέξοδο μανιωδώς ζητά να μάθει. ΄΄

Αιώνια ονειροπόλα,

Δήμητρα.