Λίτσα η Τεμπελίτσα

– „Είπες πως σήμερα θα γράψεις άρθρο. Σήκω. Ξεκίνα.„

– „Ναι, όμως τώρα δεν έχω έμπνευση. Ας το αφήσουμε για αύριο.“

Το σημερινό άρθρο είναι ένα μήνυμα οργής και θυμού απέναντι στον αναβλητικό μου εαυτό. Σ΄αυτόν που βρίσκει δικαιολογίες για να αποφύγει πράγματα και καταστάσεις και κρύβεται πίσω από εκκρεμμότητες και υποχρεώσεις για να εξηγήσει την ελλειπή παραγωγικότητά του.

Γέμισα πολλές φορές την κούπα με το τσάι, την άδειασα την ξαναγέμισα και άρθρο δεν έγραψα. Δοκίμασα να φτιάξω και καφέ „μήπως λόγω κούρασης δεν κατέβαιναν οι ιδέες“, όμως το μόνο που κατάφερα ήταν να κάνω την καρδιά μου να χτυπάει παλαμάκια σαν τρελή μπροστά στην πανωλεθρία της αναβλητικότητας μου. „Ας αφήσω το άρθρο προς το παρόν, σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορώ να γράψω“. Και κάπως έτσι δέχτηκα την ήττα από τον τεμπέλη εαυτό μου και απήχα από το μπλογκ.

Χρύσα – Λίτσα

0 – 1

Μία μέρα λοιπόν αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια και τον ρώτησα, „Δεν μπορείς ή δε θέλεις να γράψεις;“ Συνειδητοποίησα ότι περνάω μία φάση στην οποία βρίσκω προφάσεις για να ηρεμήσω τις τύψεις της συνέπειας, που σιγοβράζουν μέσα μου. Η απόδειξη της κατάστασής μου ήρθε με τη δικαιολόγηση της ίδιας της φάσης. „Τι να κάνεις μέσα στον χειμώνα, λίγες οι ώρες της ημέρας, πόσα να προλάβεις, περίμενε την άνοιξη.“

Όχι, πρέπει να μπει ένα τέλος και πρέπει να μπει τώρα. Δεν γέμισα την κούπα μου με τσάι ούτε περίμενα μέχρι την Κυριακή. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και άρχισα να σημειώνω παραδείγματα του τεμπέλη εαυτού μου. Χρειαζόμουν το έναυσμα, τη σπίθα, που θα άναβε και πάλι το βωμό της δημιουργικότητάς μου.

Χρύσα – Λίτσα

1 – 1

Δικαιολογίες μικρές ή μεγάλες οι περισσότερες αστείες τώρα που τις βλέπω από την οπτική του αφηγητή.

– “Μήπως να σιδερώσεις σήμερα; “

– “Όχι, σιδερώνεις την Τετάρτη που θα έχεις πλύνει και τα μαύρα.“

– “Τουλάχιστον όμως, σήμερα πλύνε το αμάξι.“

– “Τι κρίμα που από βδομάδα θα βρέξει και δεν αξίζει τον κόπο.“

– “Ωραία φτιάξε τα τυροπιτάκια, τόσο καιρό χαζεύεις αυτή τη συνταγή.“

– “Απαπαπα! Μόνη μου θα τα φάω στο τέλος, θέλεις να κλαίμε μαζί για τις θερμίδες;“

– “Τέλειο κίνητρο τότε για να χάσεις 2-3 κιλάκια πριν το καλοκαίρι.“

– “Καλοκαίρι; Για ποιο καλοκαίρι μιλάς; Δε το βλέπεις έξω το χιόνι; Έχουμε καιρό…“

– “Χμ, μήπως τότε να γραφτείς στο γυμναστήριο; Όλο παραπονιέσαι πως δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου.“

– “Άσε, αυτή η δουλειά είναι σκέτη εκμετάλλευση, μου τρώει όλη την μέρα.“

– “Ώρα για νέα βιογραφικάαα.“

– “Τα βιογραφικά θέλουν χρόνο κι εγώ χρόνο δεν έχω.“

Και κάπου εδώ συνειδητοποίησα πως η λίστα μου θα χρειαστεί και δεύτερο χαρτί για να απλώσει τα πλοκάμια της. Ναι, ξέρω άνθρωποι είμαστε. Είναι αδύνατον να λειτουργούμε σαν προγραμματισμένα ρομπότ που πρεσβεύουν την τελειότητα. Δεν είμαι αυστηρή, ούτε ζητώ να αυξηθούν οι υποσυνείδητες απαιτήσεις απέναντι στο εγώ μου. Δεν είναι όμως κρίμα να χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας για λόγους κοινής τεμπελιάς και αναβλητικότητας; Θέσε εσύ τα όρια του εαυτού σου και της δικής σου παραγωγικότητας και άδραξε την κάθε μέρα που ξημερώνει ως ευκαιρία για να ανθίσουν τα κατορθώματά σου μικρά ή μεγάλα. Το αποτέλεσμα της ζωής σου είναι στο χέρι σου. Αν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, δημιούργησέ τες. Μην αφήνεις καμία “Λίτσα“ να καθορίζει την εξέλιξή σου και να σε αποκόβει από προοπτικές και προνόμια.

Αυτά λοιπόν σκέφτηκα και είπα να τα εφαρμόσω πρώτα σε μένα. Έτσι, ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο για να σπάσω τα μάγια της „Λίτσας“, της κακιάς μάγισσας, που κρυφάκουσε τη νύχτα, που ψιθύρισα πως τα καταφέρνω όλα.

Και ξέρεις κάτι;

Δούλεψε!

Χρύσα – Λίτσα

2 – 1

Με επιμονή, ελπίδα και αγάπη

Χρύσα.