Dear Past…

Άραγε ισχύει αυτό που λέμε ότι το παρελθόν μας χτυπάει την πόρτα, κι αν ναι τι ακριβώς εννοούμε;

Άτομα ή καταστάσεις του παρελθόντος ζητάνε να επιστρέψουν στην ζωή μας, να κάνουν μια ακόμα προσπάθεια επανασύνδεσης, να μπουν δηλαδή στο παρόν μας και να προσπαθήσουν να επιβιώσουν και στο μέλλον μας. Γιατί όμως να δώσουμε ευκαιρία σε άτομα που στο παρελθόν δεν ευδοκίμησε μια σχέση μαζί τους;

Τόσα ερωτήματα και το μόνο που γίνεται κάθε φορά είναι να ρισκάρουμε. Θα πάρουμε το ρίσκο να δεχτούμε πίσω το παρελθόν και να το αγκαλιάσουμε όπως και την πρώτη φορά; Χωρίς όμως να σκεφτούμε, πως υπάρχει λόγος που λέγεται παρελθόν και δεν έχει θέση στο παρόν μας και πως ίσως μια δεύτερη σκέψη είναι απαραίτητη! Γιατί κακά τα ψέματα από κάποιες ζωές περνάμε για να μείνουμε, από άλλες για να αφήσουμε κάτι δικό μας, από μερικές για να πάρουμε κάτι δικό τους και από κάτι τελευταίες για να μάθουμε τι πρέπει να αποφεύγουμε!

Όπως όμως πολύ σωστά είπε ο Cyril Connoli, “Το παρελθόν είναι το μόνο πεθαμένο πράγμα που μυρίζει γλυκά.” Ε! Κάτι θα ήξερε… Πώς να μην είναι γλυκό το άτιμο; Αφού είναι γνώριμο, είναι το σιγουράκι, γιατί να μην επιστρέψεις σε αυτό, ειδικά όταν είσαι ανασφαλής ή φοβάσαι ή δεν έχεις κλείσει όλους τους λογαριασμούς σου μαζί του. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται βέβαια, αλλά εφόσον κάτι ή κάποιος ανήκει στο παρελθόν, καλό είναι να μένει και εκεί…

Είναι ένα τόσο μπερδεμένο θέμα, που διαφέρει από περίσταση σε περίσταση, από δικαιολογία σε δικαιολογία ,από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όταν βέβαια το αφήσουμε να εισβάλει στη ζωή μας, στο παρόν μας, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν…

Πιστεύω πως οι σχέσεις των ανθρώπων με το παρελθόν είναι σαν τα σπίτια. Πάντα φεύγεις με την αίσθηση, ότι έχεις ξεχάσει κάτι, αλλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Ώσπου κάποια στιγμή το θυμάσαι και επιστρέφεις να το πάρεις και έπειτα καταλαβαίνεις, πως σου είναι αχρείαστο, πως μπορούσες να ζήσεις και χωρίς αυτό. Γιατί αν σου ήταν σημαντικό, αν πραγματικά το χρειαζόσουν, θα το θυμώσουν εξ’ αρχής.

Και για να κλείσω αυτό τον «ύμνο» στο παρελθόν και σε όλα τα παρελκόμενά του, εγώ έμαθα το εξής, όταν μια πόρτα κλείνει…καλύτερα να μένει κλειστή. Το παρελθόν είναι για να μαθαίνεις απ’ αυτό, όχι για να ζεις μαζί του!

Υ.Γ. “Πάντα ψηλότερα να ανεβαίνουμε, πάντα μακρύτερα να κοιτάζουμε.”

Goethe

Συνέχισε να προχωράς μπροστά,

Αλεξία.