Χωρισμός. Το κλείσιμο ενός κύκλου.

Χωρισμός από μια σχέση, μικρής ή μεγάλης διάρκειας. Όλοι κάποια στιγμή το έχουμε βιώσει. Ανεξαρτήτως ηλικίας, ωριμότητας ή διάρκειας της σχέσης “ένας χωρισμός ισούται με μία μικρή απώλεια”, όπως είχα διαβάσει κάποτε από τον αγαπημένο μου Χόρχε Μπουκάι. Όπως κάθε απώλεια ενέχει πόνο και θέλει φυσικά χρόνο. Χρόνο για να κατανοήσει κανείς, ότι αυτό που υπήρχε, έχει πλέον τελειώσει. Οριστικά. Χρόνο για να συνηθίσει ο καθένας την ξεχωριστή καθημερινότητά του μακρυά από τον σημαντικό του άλλο. Γιατί όπως σοφά μου είχε πει κάποιος στο παρελθόν “η συνήθεια έχει δύναμη”. Έχω συνειδητοποιήσει, πως ακόμη και στις περιπτώσεις που μια σχέση έχει τελειώσει, η δύναμη της συνήθειας είναι αυτή, η οποία κρατά τους ανθρώπους μέσα στη σχέση, εγκλωβισμένους ενδεχομένως. Στάσιμους. Ανήμπορους να κάνουν το βήμα να μείνουν μόνοι. Μήπως όμως αυτό αποτελεί και ένα δείγμα μικρής αδυναμίας και φόβου περί μοναξιάς και μοναχικότητας; Είτε είναι δική σου απόφαση είτε του άλλου, ή ακόμη και κοινή , ένας χωρισμός τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, εμπεριέχει ποικίλα και διαφορετικά συναισθήματα και για τις δύο πλευρές. Άρνηση στο να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση, θυμό για τον άλλον που δεν με θέλησε όσο εγώ, μίσος γιατί πρόδωσες τα συναισθήματα μου, ενοχές γιατί δεν κατάφερα να σου δώσω όσα μου έδωσες ή ακόμη και να σ’αγαπήσω. Η γκάμα των συναισθημάτων είναι μεγάλη. Αυτό στο οποίο έχω καταλήξει, ότι είναι λυτρωτικό για οποιοδήποτε περνά τη φάση αυτή, είναι η πίστωση χρόνου. Αρχικά να δώσει χρόνο και χώρο σε όλα τα συναισθήματα που βιώνει. Να ξεσπάσει. Να κλάψει. Να μείνει μόνος αν αυτό θέλει ή να βγει με καλούς φίλους. Φίλους που μπορούν να ακούσουν ακόμη και τη σιωπή. Να κάνει αυτό που νιώθει ο ίδιος ότι θα τον βοηθήσει. Αφότου ωριμάσουν μέσα του όλα τα συναισθήματα, να συγχωρέσει. Να συγχωρέσει πρωταρχικά τον εαυτό του και ύστερα τον άλλον. Για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Για τις προσδοκίες που δεν καλύφθηκαν και για τις ματαιώσεις που βίωσε.Το σημαντικό είναι να σκεφτούμε ότι ο χρόνος κυλάει προς τα εμπρός. Τη στιγμή που θα το κατανοήσουμε, θα πάψουμε να ανατρέχουμε στο παρελθόν. Και θα κοιτάξουμε μπροστά. Και όλα θα είναι πιο ήρεμα και βελτιωμένα. Θα το δείτε και γύρω στη φύση. Μετά από μια βροχή έρχεται το ουράνιο τόξο. Και κάπως έτσι έρχεται η αποδοχή. Ο λαμπερός ήλιος της πονεμένης ψυχής. Έκτοτε σημασία έχει να δίνουμε ευκαιρίες. Στον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και στους άλλους. Και κάπως έτσι ένας κύκλος θα έχει κλείσει. Εξάλλου αυτή είναι και η φύση των κύκλων. Εκεί που ξεκινούν, εκεί να καταλήγουν. Και να ανοίγουν αμέσως μετά καινούργιοι. Και που ξέρεις; Κάποιος από αυτούς μπορεί να παραμείνει ως ημικύκλιο…

Υ.Γ: Το κείμενο αφιερώνεται στους αγαπημένους φίλους που πρόσφατα έκλεισαν τους δικούς τους κύκλους και αποτέλεσαν έμπνευση για να αρχίσω να ξαναγράφω και να ταξιδεύω μέσα από αυτό.

Εκ βαθέων,

Κική.